Tegenwoordig leiden Julien Baker en TORRES (Mackenzie Scott) drukke levens in respectievelijk Los Angeles en New York, maar ze delen een jeugd in wat Amerikanen the South noemen. Slechts een staatsgrens van elkaar verwijderd groeiden ze op in Georgia en Tennessee. Het leidt tot gezamenlijke ervaringen, herkenbare overeenkomsten en een liefde voor dezelfde soort muziek. ‘Country en kerkmuziek waren de eerste vormen van muziek die we hoorden’, vertelt Mackenzie. ‘Bij mij in het dorp werd niets anders gedraaid. Maar we delen meer ervaringen. Iedereen die we vroeger kenden was fundamentalistisch, conservatief en christelijk. Ik wist tot mijn achttiende niet dat je op een andere manier naar de wereld kon kijken.’ Julien deelt deze ervaringen grotendeels: ‘Maar ik woonde nog dichtbij een grote stad: Memphis. Ik wist daardoor tenminste dat mensen ook queer konden zijn, of atheïstisch.’
Country: een genre bekend om rijke verhalen, akoestische- en pedalsteelgitaren en een western-aesthetiek. Tegelijk is het een zeer heteronormatief genre, gedomineerd door mannen. Slechts 16% van de countryzangers identificeert zich als vrouw. Dat weten Julien Baker en TORRES maar al te goed. Zij groeiden op in Georgia en Tennessee, waar je al met country in aanraking komt voordat je kan praten. Samen keren ze terug naar hun jeugd met de countryplaat Send A Prayer My Way. ‘Het is ontstaan uit pure liefde voor het genre’, vertellen ze. ‘Maar het is een mooie bijkomstigheid dat twee openlijk queer vrouwen nu voor wat representatie zorgen.’
‘That’s my guy!’
De twee ervaren muzikanten zijn al meer dan tien jaar bevriend. In 2016 speelden ze zelfs een kleine show samen, en daar ontstond het idee om een gezamenlijk album te maken. ‘Ik draaide na het laatste liedje naar Julien toe en stelde het idee op het podium aan haar voor. In het kader van: niet geschoten is altijd mis’, grinnikt Mackenzie. ‘Gelukkig reageerde Julien enthousiast, ik vond het wel spannend.’
Waarom het album dan uiteindelijk negen jaar op zich heeft laten wachten? De drukke schema’s van beide muzikanten, natuurlijk! TORRES met haar albums vol indierock waar country altijd op de loer ligt, Julien Baker ook met haar succesvolle solocarrière. Een solocarrière die in haar geval een enorme boost kreeg vanwege het succes met haar indierock-supergroep boygenius (ook Lucy Dacus en Phoebe Bridgers). Mackenzie kan haar geluk niet op dat ze uiteindelijk een gaatje konden vinden in hun agenda’s om toch dat album te maken: ‘Julien is het al gewend om met andere fantastische vrouwen het podium te delen en energie uit te wisselen. Pas tijdens het maken van Send A Prayer My Way ontdekte ik hoe ongelooflijk leuk dat eigenlijk is. Onze gezamenlijke shows zijn geweldig, I love it, ik wil nooit meer iets anders.’
In de coronaperiode liepen ze elkaar toevallig weer een keer tegen het lijf, in de plaats Marfa (Texas), waar ‘niks anders te doen is dan taco’s eten en werken aan muziek’. Daar is het album uiteindelijk uitgewerkt, tot groot geluk van beide muzikanten: ‘Ik zag Mackenzie zitten in een tacorestaurant en schreeuwde drie of vier keer “Oh my God! That’s my guy! That’s my guy!”, zegt Julien lachend. ‘Ik riep: “We moeten nog een album maken!” Daar is het hele idee voor Send A Prayer My Way uitgewerkt. We hebben ongelooflijk veel plezier gehad, maar het was voor ons allebei tegelijk een reflectieve periode. Bijkomen van alle drukte, heimwee naar het thuisfront. We deelden min of meer dezelfde jeugd, daar spraken we vaak over. Het werd daardoor automatisch een countryalbum, dat hoefden we niet eens hardop uit te spreken.’
Zorgen voor representatie in je favoriete genre
Eigenlijk stond het al in de sterren geschreven. Twee queer vrouwen uit hetzelfde deel van Amerika, opgegroeid met dezelfde ervaringen en struggles, opgegroeid met dezelfde liefde voor hét genre van hun jeugd. Die liefde is niet overdreven. Gevraagd naar hun countryhelden verschijnt een brede lach op het gezicht van zowel Mackenzie als Julien. ‘Oh man, dit moet je ons echt niet vragen’, grapt Mackenzie. ‘Dan barsten we los.’ Ze heeft gelijk. De vijf minuten erna is het duo met elkaar in gesprek, druk bezig met het ophalen van herinneringen aan hun favoriete muzikanten. ‘Maar effe’, zegt Mackenzie tussendoor. ‘Ik wil vooral een shoutout doen naar alle fantastische vrouwen in countrymuziek. Shania Twain, Dolly Parton, Linda Ronstadt, Emmylou Harris, Julien Baker, Bonnie Raitt. Omg, hoe had ik Bonnie Raitt nog niet genoemd? Oh, en als we het over hedendaagse artiesten hebben: Katie Pruitt. Echt een fantastische queer vrouw. Zij kan een partijtje shredden, niet normaal.’
Die speciale shoutout is ook wel nodig. Country is een mannelijk en heteronormatief genre: slechts 16% van de countryzangers identificeert zich als vrouw. ‘Ja, dat weten wij al te goed’, zegt Mackenzie. ‘Ik hou ervan om een paar uurtjes in mijn auto te rijden, luisterend naar een willekeurige country-radiozender. Het kan dan gewoon anderhalf uur duren tot ik een vrouwenstem hoor. Geloof me, ik kan het weten. Ik doe dit al mijn hele leven.’ Het maakt de terugkeer van Julien en Mackenzie naar hun favoriete genre een extra fijne. Alleen al omdat ze simpelweg hun eigen verhalen vertellen. Neem een track als 'Tuesday', over verliefd zijn op een andere vrouw.
'Maar het is niet zo dat we bewust liedjes daarover schrijven en er een country-sausje overheen gieten', nuanceert Julien. 'Het was voor ons vooral een terugkeer naar onze jeugd. Country is niet alleen melancholisch, het is ook een feestelijk genre. Eentje met humor, plezier, lekker ironisch. Dat gevoel hebben we geprobeerd te vangen. Als het album al een statement is, dan vooral richting de mensen waarmee we opgroeiden. Om te laten zien van: "Hey, we spreken nog steeds jullie taal! Wij weten ook wat countrymuziek is!"'
'Het is inderdaad ontstaan uit pure liefde voor het genre, niet als protest of wat dan ook', voegt Mackenzie er aan toe. 'Maar het is een mooie bijkomstigheid dat twee openlijk queer vrouwen nu voor wat representatie zorgen. Dat is zo belangrijk. Als een countryliefhebber zich kan herkennen in onze verhalen zou dat fantastisch zijn. Ik hou van het idee dat iemand zich vrijer voelt omdat ze zich door Send A Prayer My Way vertegenwoordigd voelt.'