Lil Nas X fladdert en twerkt door AFAS Live

‘Blah blah blah blah blah I love you and appreciate you for coming here with me blah blah blah blah.’ Lil Nas X bespaart ons vanavond de obligate praatjes op het podium. In plaats daarvan schrijft hij ze in het glossy programmaboekje dat iedereen bij de deur krijgt. Jazeker, een mini-glossy voor elke bezoeker, met sexy foto’s, een voorstelrondje van alle dansers, context bij de zes pakjes die hij aan zal trekken en een cute persoonlijk briefje waar je minstens vier keer om moet lachen. Maar het meest aandoenlijk zijn de gelukswensen van de sponsor achterin het boekje: ‘Congratulations on your first world tour, Montero!’

Verlekkeren
Wat, eerste wereldtour? Really? Jazeker, ga maar na. In 2019 brak de zanger en rapper wereldwijd door met de cowboy-rap-tune ‘Old Town Road’ (met een beat uit Nederland, herinnert hij ons vandaag nog even!). Lil Nas X was toen 20 jaar oud en om eerlijk te zijn had hij niet echt meer materiaal dan die ene single. Het kostte hem twee jaar om toe te werken naar zijn debuutalbum Montero, maar toen dat een jaar geleden uitkwam zaten we nog middenin de pandemie. Het album reisde de wereld rond: ook in Paradiso was een speciaal Montero-event waarbij je kon verlekkeren aan vogue dansers en kon laten kieken in een roze boevenpak. Hij zelf was er niet eens bij, en toch was het al over de top en fun. En nu staat-ie dus voor het eerst ever met een echte show buiten Amerika.

Wat mogen we vandaag verwachten? Ook dat kunnen we al lezen in het programmaboekje, dat zelfs al min of meer de setlist bevat. Het wordt een stuk in drie delen, een soort musical over de transformatie die Lil Nas X afgelegd heeft. In het kort uitgelegd: het begon met een roze cowboyhoed op een awardshow, het eindigt met een podium vol prinsessenspiegels, hotte (uitsluitend mannelijke) balletdansers en vlindervleugels. Lil Nas X is niet zomaar uit de kast gekomen, hij heeft zich ontpopt tot een queer icoon waar zelfs Sylvester blosjes van krijgt. En qua show mikt hij op niets minder dan het niveau Beyoncé.

Dat kan natuurlijk niet. Lil Nas X heeft net een debuutalbum van veertig minuten uit, waar hij niet eens alles van speelt. Verder op de setlist vier nummers die niet op dat album staan: oudje ‘Panini’, hit ‘Old Town Road’, nieuw liedje ‘Down Souf Hoes’ en ‘Star Walkin’ van de League Of Legends soundtrack. Om daarmee tot een uur en een kwartier te komen moet je dus behoorlijk wat tijdrekken, zeker als je in die tijd ook nog eens zes verschillende outfits aan wil: onder meer een wit cowboypak, een vlinderoutfit met wijde pijpen, een bionisch superheldenpak en een strakke knipoog naar de American football mode, alles ontworpen door het New Yorkse modehuis Coach. De eerste helft van de set gaat dat nogal ten koste van de vaart. Elke keer weer gaat het gordijn voor een paar minuten dicht, elke keer vliegen de acht dansers en de ster van de avond weer tevoorschijn in een nieuw decor. Bovendien zijn de nummers aan het begin van de set wat introverter, minder uitbundig. Dat heeft een reden, want in het 'verhaal' Montero moet de grote transformatie dan nog beginnen. De artiest wordt zogezegd gekweld door mentale beperkingen. Al vroeg in de set speelt Lil Nas X zijn ‘Old Town Road’ troef uit, maar het paard hapert en het The Good, The Bad, The Ugly intro moet opnieuw. ‘Sorry, mijn paard was kwijt’, lacht de zanger.

Toch laat Lil Nas X zich door die schoonheidsfoutjes niet uit het veld slaan. Hij dendert over het podium, zingt, danst, rapt, zweept zijn publiek op, laat zijn gespierde lichaam glanzen. Het lijkt er sterk op dat-ie vocaal hier en daar wat vals speelt. Sommige momenten durf je je hand ervoor in het vuur te steken dat wat je hoort live is - een half afgemaakt woord hier, een nootje er net naast daar - maar op de moeilijke momenten krijgt-ie toch wel degelijk hulp. Soms hoor je hem over zijn eigen vocalen heen zingen, soms klinkt de lead vocal ineens net te strak voor de bewegingen die hij maakt. Bij punkpophit ‘That’s What I Want’ halverwege bijvoorbeeld zie je dat heel duidelijk. Het is evengoed een van de hoogtepunten van de avond, want deze kan iedereen hier in de zaal meebrullen.

Sprookjesachtig
Richting de finale krijgt de show steeds meer tempo, op een aandoenlijk praatje na, waarbij Lil Nas X als een soort farao van achteren vlindervleugels toegewuifd krijgt. Het ziet er allemaal vrij sprookjesachtig uit, maar het is niet allemaal soft wat we zien. Vooral de dansers brengen een expliciete geilheid in de performance, onder meer door wat flarden van Ginuwine’s porno-r&b classic ‘Pony’ door ‘Old Town Road’ te verweven. Van de acht dansers valt Amari Smith het meest op (ja ja, zijn naam staat in het boekje). Hij is een slangenmens met acrobatische moves, maar heeft ook een uitdagende, verleidelijke blik, die volop wordt beantwoord op de eerste rijen.

In de echte finale zitten natuurlijk de twee beste songs uit Lil Nas X’ oeuvre: ‘Montero (Call Me By Your Name)’ en vooral ‘Industry Baby’, nummers waarin hij een heel eigen stijl en stem gevonden heeft, een soort mainstream popversie van Outkast. In de video en het podiumdecor van ‘Industry Baby’ maakt Lil Nas de ergste nachtmerrie van de homofobe frat boys waar door geiligheid uit te halen in de kleedkamer van het sportcomplex. Het is een wat rommelig einde, van een al met al wat onevenwichtige show, maar de ambitie en het plezier spat er vanaf. Eens kijken of hij de komende jaren uit kan groeien tot de superster die hij nu al zo graag wil zijn.