Is dat nu... Is dat echt..? Ja hoor: opeens biggelen de tranen over ROSALÍA's gezicht. Net kreeg de Spaanse superster van haar dansers een dramatische flamencorok met een meterslange sleep aangereikt van haar dansers, nu barst ze los in 'De Plata', een vrij klassieke flamenco-ballad van haar eerste album Los Ángeles, vandaag uitgevoerd met hardrockgitaren. De temperamentvolle uithalen zijn al weergaloos, en het is onmogelijk om niet ontroerd te raken door die biggelende tranen, door hoe ROSALÍA zelf óók totaal overmand lijkt te zijn door emotie en ontroering. Wow.
Daadwerkelijk iedereen krijgt het mee vandaag, of je nou voor de barriers staat of mijlenver van het podium op de tribune. Dat is de verdienste van de cameraman, die de hele avond recht voor ROSALÍA's neus staat te filmen en iedere blik en beweging vangt voor de giga-schermen links en rechts van het podium. In de eerste instantie lijkt zo'n cameraman prominent op het podium afleidend, maar het blijkt vandaag ROSALÍA's grootste troef. Zelden wordt een popshow zó goed in beeld gebracht, zelden kun je een show in de AFAS Live zó precies volgen. En dan zijn er nog de selfiecams van ROSALÍA en haar dansers, die als FaceTime-beelden op het scherm worden geprojecteerd. Zo zien we hoe ROSALÍA de hele avond haar emoties op haar gezicht draagt: cheeky glimlachjes en sassy uitgestoken tongen, opperste concentratie en ontroering wanneer ze met gesloten ogen haar fluisterfalset gebruikt in gitaarballad 'Dolerme', en wanneer middenin de show een Hagenees zijn nietsvermoedende vriendin ten huwelijk vraagt en de zaal uitbarst in euforisch gejoel, hobbelt ROSALÍA met een cheeky lachje en gigantische pretoogjes langs de barriers. Cuuuuuuuute!