Vampire Weekend is de jamband met de allerbeste liedjes Vampire Weekend is de jamband met de allerbeste liedjes

Wat heet: tijdens zijn gehele tour trekt Vampire Weekend ruim twee uur uit voor elke show. Op het moment dat het Nederlands Elftal aan de overkant van de Arenaboulevard aftrapt, betreedt de Brooklynse band het podium, om door te spelen tot lang nadat het laatste fluitsignaal daar geklonken heeft. Laten we niet om de hete brij heen draaien: het blijkt een gouden zet. 

In de eerste plaats omdat in twee uur natuurlijk meer goede liedjes passen dan in één. Vampire Weekend speelt er vanavond liefst dertig(!), een eclectische dwarsdoorsnede van het oeuvre dat de band sinds 2006 opbouwde. Al in het begin van de set zitten een aantal van de grootste hits, van de springerige oudjes 'Holiday' en 'Cape Cod Kwassa Kwassa' (dichter bij Paul Simon kwam Vampire Weekend niet) tot het relatief recente 'Unbelievers' en 'Sunflower', een van de favorieten van het dit jaar verschenen Father of the Bride. 

Met die laatste wordt het andere voordeel van zo'n lange set duidelijk. Eerst krijgt 'Sunflower' al een uitgebreid intro, waarin de vliegensvlugge gitaarmelodie van het nummer prachtig uiteenvalt in drie aparte melodieën. En nadat de band zich in twee minuut zeventien door het hitgevoelige liedje heeft gewerkt, stort het zich in een bijzonder stevig outro waarin nieuwe gitarist Brian Robert Jones naar hartenlust mag soleren. Oké, het resultaat is een tikkie dadrock, maar daarvan staan er dan ook heel wat in de zaal. Ook veel andere nummers worden - zeker in het middendeel van de show - enorm uitgebouwd. Koenig, die zich naar verluidt volledig heeft vastgebeten in bands als The Grateful Dead en Phish, blijkt van Vampire Weekend een heuse jamband gemaakt te hebben. De ene keer leidt hij de groep na een instrumentaal intermezzo toch nóg een keertje terug naar dat aanstekelijke refrein, de andere keer gebruikt hij ze juist om een brug te slaan naar het volgende nummer. Zo kan het dat het ontspannen en licht melancholische 'Horchata' halverwege de set naadloos overloopt in een funky uitvoering van 'NEW DORP. NEW YORK', Koenigs samenwerking met producer SBTRKT. 

De bekende oudjes worden in nieuwe versies weer verrassend, veel nieuwe liedjes komen juist hard binnen als ze gewoon liedjes mogen blijven. Ze zijn vaak een slagje rustiger dan het oude materiaal en gaan met een wat gestrekter been op emoties in. Het minimalistische '2021' bezorgt bijvoorbeeld kippenvel in een tandem met 'Step' en 'Jerusalem, New York, Berlin', de pianoballad waar Father of the Bride mee eindigt, steekt de hits van weleer naar de kroon als gedroomde afsluiter van de reguliere set.

(tekst gaat verder onder de foto)

Wat in zo'n beetje alle liedjes opvalt, is het spelplezier dat van het podium spat. Vampire Weekend is een warm bad geworden dat zijn stijve imago dit jaar definitief van zich afschudt. Tuurlijk is Ezra Koenig nog steeds geen grote showman, maar de preppy yup laat wel degelijk wat meer spontaniteit toe in zijn shows dan voorheen. Het heeft wellicht te maken met zijn verhuizing van het immer gehaaste New York naar het zonnige Los Angeles, of met de nieuwe bezetting waarin de band sinds dit jaar optreedt. Daarin is oprichtend lid Rostam Batmanglij, die als multi-instrumentalist, songwriter en producer een enorm belangrijk deel van de band uitmaakte, vervangen door niet minder dan vier nieuwe muzikanten. Als zevental durft Vampire Weekend zijn setlist elke avond helemaal om te gooien en heeft het er zichtbaar lol in werkelijk elk detail in ieder nummer live te laten horen. 

Waarom zou je dat ook niet doen, als je de beschikking hebt over een tweede percussionist die alle ritmes nog net even wat stuwender maakt en een toetsenist die al die ruimtelijke composities dankbaar inkleurt met subtiele piano- en klavecimbelpartijen? Luister maar eens hoe belangrijk ze allebei zijn in het swingende 'Harmony Hall', vanavond een groter anthem dan 'A Punk' en 'Oxford Comma' bij elkaar. Die andere toetsenist heeft even daarvoor al haar moment gepakt in 'Hold You Now', een duet met Koenig dat op Father of the Bride gezongen wordt door Danielle Haim. En Brian Robert Jones, die speelt de hele avond lang achteloos de allernelste gitaarloopjes terwijl hij lachend over het podium stuitert. Het geheel klinkt voortdurend als een klok.

De beste moves van de avond zijn daarentegen te vinden aan de andere kant van het podium, waar bassist Chris Baio zich ophoudt. Op het eerste gezicht lijkt hij nogal een nerd, maar hij blijkt over soepele heupen te bezitten en slaat om de haverklap enthousiast met zijn vuist een gat in de lucht. Het is Vampire Weekend ten voeten uit, die combinatie van haast nonchalante virtuositeit en een niet te stillen honger naar hits. Ga maar na: 'Ya Hey', 'Cousins', 'Diane Young', 'Giving Up The Gun' en 'This Life'? Stuk voor stuk noemden we ze nog niet, maar ze stonden wel degelijk óok nog op de setlist. Ja, als de volgende zaalshow van de Amerikanen weer zo'n feel good masterclass is als hun show van vanavond was, zijn we best bereid daar weer zes jaar op te wachten.