De hopeloze romantiek van Cigarettes After Sex De hopeloze romantiek van Cigarettes After Sex

Weinig bands hebben zo’n treffende bandnaam als Cigarettes After Sex. De zoetgevooisde dreampopliedjes van de Amerikaanse band lijken precies voor dat ene moment gemaakt te zijn: emotioneel en een beetje sensueel, niet op een zwoele manier, maar eerder als een weeïge roes. Je zou er zomaar een sigaretje van op willen steken. En dan die stem die zo tot die van de vrouwelijke hoofdpersoon uit een film noir had kunnen toebehoren en zich nummer na nummer tegen je aanvlijt om smachtend in je oor te fluisteren. ‘Wanting your love to come into me / Feeling it slow, over this dream / Touch me with a kiss,’ zuchtzingt ze in ‘Heavenly’. Of nou ja, ze. Dat die stem niet aan een vrouw toebehoort, daar komen sommige fans pas achter als ze naar een show van de band komen met een bepaalde verwachting, om vervolgens verwelkomd te worden door de onmiskenbaar mannelijke spreekstem van Cigarettes’ bebaarde frontman.

Zelf vindt Greg Gonzalez dat maar al te grappig. Nippend aan z’n thee vertelt hij – in een leren jack gestoken en met een zwarte zonnebril op z’n neus, ondanks het feit dat de lucht buiten grijs is en we vandaag in een hotel in hartje Amsterdam zitten – over de eerste keer dat de band in Paradiso speelde, zo’n drie jaar geleden, op ontdekkingsfestival London Calling. Na de show stonden de bandleden buiten, natuurlijk met een sigaretje in de hand, toen een groepje tienerjongens op hen afstormde. ‘Ik dacht dat je een vrouw was!’, zeiden ze verwijtend. ‘Wat waren ze teleurgesteld,’ grinnikt hij. ’Ik denk dat ze een of andere opwindende fantasie hadden gehad over de zogenaamde frontvrouw, en dat die show de fantasie volledig had verwoest. Ze waren volledig van slag van het feit dat ik een man ben.’ Hij grijnst. ‘Maar soms voel ik me er ook wel rot over. Alsof ik ze aan het lijntje houd.’

Ondertussen hebben de Cigarettes After Sex-fans genoeg tijd gehad om aan het gezicht van Gonzalez te wennen. Per slot van rekening genoot de band in 2017 zijn grote doorbraak met de titelloze debuutplaat, waarop het zich toonde als de smachtende liefdesbaby van de Cocteau Twins en de Twin Peaks-soundtrack. Die route volgt de band getrouw op de tweede plaat Cry, die eind oktober is gekomen en de soundtrack was van een uitverkochte tweedaagse in Paradiso. Niet per se een plaat waarop de bandt zichzelf opnieuw probeert uit te vinden, eerder eentje waarop Gonzalez zich nog dieper nestelt in de sound van het debuut. ‘Zelf ben ik ook fan van artiesten bij wie continuïteit en simpelheid voorop staat,’ legt Gonzalez uit. Hij noemt de spaarzame stukken van Satie aan de ene kant, en het cinematische bombast van Enya aan de andere. ‘En de Cocteau Twins. Al hun platen bestaan naast elkaar in één wereld. Hun sound heeft nooit een drastische afslag gemaakt. Met Cigarettes doen we hetzelfde. Ik heb één sound gevonden die echt als een identiteit voor ons voelt. Nu willen we kijken hoe diep we daarmee kunnen gaan.’

Overigens duurde het best wel even voordat die identiteit gevormd werd. De naam was er in 2008 al, maar Cigarettes was destijds nog een electropopband, geïnspireerd door vroege Madonna platen en door 'Bizarre Love Triangle' van New Order – mijlenver van de rokerige noirpop waar de band om bekend staat. ‘Het was alsof de sound van de band de naam moest inhalen,’ zegt Gonzalez peinzend. Via new wave en post-punk kwam hij uiteindelijk terecht bij bands als de Cocteau Twins en Mazzy Star, acts die een duidelijk ankerpunt voor de band zijn. ‘Maar ook François Hardy, Chopin, enzovoort. Toen er een aantal dramatische veranderingen gebeurden in m’n leven – break-ups, dat soort dingen – leidde dat tot slapeloosheid. Ik begon naar allerlei platen te luisteren om me in slaap te soezen. Floating In The Night van Julie Cruise, bijvoorbeeld, de Twin Peaks soundtrack, maar ook een boel Brian Eno en Steve Roach. Toen ik dat alles bij elkaar gooide, kwam Cigarettes After Sex eruit.’

Eigenlijk was de geboorte van dat kenmerkende geluid een ongelukje. ‘In 2012 waren we met de band wat dingen aan het opnemen in het trappenhuis van mijn universiteit. Omdat het geluid door het trappenhuis werd weerkaatst werd het een grote echo als we te snel speelden, dus begonnen we heel langzaam. Het was een soort eureka moment.’

Maar de smachtende teksten waar de band zo bekend om staat waren er vanaf het begin al. Gonzalez heeft er geen probleem mee zich te profileren als een hopeloze romanticus. ‘Ik ben altijd op zoek geweest naar romantiek,’ zegt hij peinzend. Maar de manier waarop, dat veranderde wel na de doorbraak. ‘Iedere keer dat ik iemand ontmoette terwijl ik op tour was, ging die romantiek weer in rook op. Dan moest ik het afkappen, of dat gebeurde vanzelf, omdat we uit elkaar groeiden doordat we elkaar niet spraken of zagen.’ De titeltrack van het album Cry gaat daar dus over: ‘Het verdriet dat de relatie nooit kon worden wat het had kunnen zijn. Ik koos voor het woord ‘cry’ omdat dat het simpelste woord was dat ik kon bedenken dat zo emotioneel was.’

Gonzalez neemt nooit een blad voor z’n mond en put voor z’n inspiratie doorgaans in zijn eigen arsenaal van herinneringen, iets wat ook tot de dubieuzere momenten van het album leidt. Neem nou ‘Hentai’, een track waarin hij terugblikt op een Japanse geanimeerde pornofilm die hij samen met zijn huidige vriendin had gekeken terwijl ze samen in een hotel verbleven, waarin een personage de toekomst voorspelt aan haar partner nadat die is klaargekomen. In het volgende couplet vertelt hij z’n vriendin dat hij het idee van een gewisse dood in een vliegtuigongeluk eigenlijk wel een romantisch idee zou vinden. ‘Ik had nooit gedacht dat ik over dat soort dingen zou schrijven,’ grinnikt hij.

Tegelijkertijd heeft hij zijn gedachten alweer bij de volgende plaat, alhoewel die hem ook zorgen baart. ‘Ik wil aan de ene kant samenhangend blijven, en tegelijkertijd wil ik met het volgende album meer experimenteren. Maar als ik niet meer in deze, precieze stijl zou kunnen schrijven, zou ik liever gewoon ophouden met de band en iets anders gaan doen. Ik houd de band liever gewoon onaangetast. Dat is wat ik ook te gek vind aan The Doors, The Smiths en Joy Division: hun albums zijn op zichzelf staande werelden. Alhoewel Jim Morrisson en Ian Curtis natuurlijk zijn doodgegaan voordat er verder veel meer kon uitkomen.’

Voor nu is hij in ieder geval blij hoezeer de muziek mensen lijkt te raken. ‘Mensen vertellen ons vaak dat ze elkaar leerden kennen, of zelfs trouwden, op onze muziek. Of dat ze het juist luisterden terwijl ze aan het rouwen waren. Er waren zelfs een aantal stellen die vertelden dat ze een autistisch kind hebben, dat gefocust en stil werd van de muziek. Heel interessant. Ik vind het fantastisch dat het als slaaptherapie klinkt. Dat gaat voor mij helemaal terug naar de platen die ik vroeger zelf opzette om in slaap te vallen. Nu is de cirkel rond.’