Dit was de maandag van Pinkpop 2017 Dit was de maandag van Pinkpop 2017

‘Yes!’ schreeuwt een zwetende kale dertiger keihard tegen niemand als hij na het concert in zijn eentje wegloopt. ‘Yes, fucking yes!’ Het vat het aardig samen. Want de Prophets of Rage, de supergroep met leden van Public Enemy, Rage Against the Machine en Cypress Hill, maakte alles waar wat je van tevoren hoopte. Lees verder >>>

ie nou wel of niet een goede headliner was. Te weinig oog was er voor de andere twee, de twee rockacts die we de afgelopen tien jaar al twee keer eerder zagen. Green Day pakte gisteren op herhaling het veld in, Kings Of Leon deed dat - ook net als de vorige keer - niet. En zo gaat deze Pinkpop als een nachtkaars uit. Lees verder >>>

Mø heeft niet de makkelijkste spot van het festival. Vlak voor headliner, op de laatste festivaldag. Het levert een snel leeglopende tent op, die al niet heel vol was. Zonde, want ze geeft een van de meest frisse popshows van het weekend. Lees verder >>>

Pinkpop is een tijdmachine dit jaar. Vroeger was dit de toekomst. Tegenwoordig is dit het verleden. Kijk maar naar Sum 41, Live, Prophets of Rage (Against The Machine). En ja, het geldt ook zeker voor System of a Down. Frontman Serj Tankian slingerde de afgelopen tijd nog wel een handvol platen (én een dichtbundel!) de wereld in, maar het is alweer twaalf jaar geleden dat de band z’n laatste album uitbracht en nieuw materiaal spelen ze niet.  Lees verder >>>

Kijk eens hoe mooi Edje zijn armen heen slaat om de schouder van gitarist Chad Taylor, met zijn vriendelijke zeeleeuwensnoet. De wereldvrede, moet Live gedacht hebben, begint bij jezelf. Lees verder >>>

Maar wat is dat opeens? Een afsluitende dub house-jam die zo van Leftfields Leftism had kunnen komen? Fijn! Met een meer up-tempo groove zijn de solo’s in ieder geval wat beter te pruimen, is de lengte van - toch weer - vijftien minuten opgeknipt in duidelijke gedeeltes en komen de diepe bassen beter tot hun recht in de Brightlands Stage. Daar valt deze jam erg goed en als die tot een eind komt, wordt er nog zeker enkele minuten ‘we want more’ geschreeuwd. Ja, eens, maar dan wel meer van dat snellere werk. Lees verder >>>

Het begint wat onwennig, maar al snel zijn er polonaises. Heel grote polonaises. Pinkpop verandert in een Brabantse braderie waar iedereen net te dronken is en het allemaal niet meer uitmaakt of de muziek nou goed of slecht is (want echt goed wordt het nergens). Het is gewoon heel goed meezingen en bierdrinken met Guus als voorganger, en dat is op Pinkpop toch altijd welkom.  Lees verder >>>

‘Ooooeeeee’, gonst het door het voorvak voor het hoofdpodium. Passenger heeft zojuist ‘Let Her Go’ ingezet, zijn one and only hitsingle. ‘You might know this one’, zegt Passenger met gevoel voor understatement. Hij weet namelijk heel goed dat de hit bij 3FM ontstond (had niet gehoeven jongens), en zich daarna over Europa verspreidde. Jazeker kennen de mensen die nog. Letterlijk tientallen mensen springen op uit hun kleermakerszit en zingen uit volle borst mee.  Lees verder >>>

Los van die drie hits op het eind, komt daar vlak voor een onverwachte en snelle punkrock-cover van Queens ‘We Will Rock You’. Eerste reactie: ‘Daar hoor je van af te blijven!’. De tweede? ‘Oh, maar dit is eigenlijk… best wel goed.’ Lees verder >>>

Tijdens het een-na-laatste nummer kijkt Liam misschien wel twintig seconden onafgebroken naar de zijkant van de tent. Zou ie de grote lege plekken zien? Liam wacht, hij wacht nog altijd tot zijn broer klaar is. Lees verder >>>

(tekst gaat verder onder de afbeelding)

De opzwepende bluesrock, op een one-string gemaakt van een wasbord en kenteken, of een instrument van een bierflesje, auto-onderdelen en wat kerstversiering doet het ook prima zonder het verhaal. Lees verder >>>

Waar moet je als verliefd stelletje heen/ met je Tinderdate naartoe op Pinkpop 2017? Nee joh, niet naar Sean Paul of Broederliefde, dat is lust, geen liefde. Nee, voor een stukje tederheid moet je in de Brightlands Stage zijn waar de meest knuffelbare act van het hele weekend staat: het Londense duo Oh Wonder bestaande uit Engelsen Josephine Vander Gucht op toetsen en zang en Anthony West toetsen, zang en  gitaar. En dan staat er nog een live-band naast. Lees verder >>>

Met soul op zijn rechterknokkel en funk op zijn linker laat Rag'n'Bone Man weinig aan de verbeelding over wat zijn muzikale voorkeuren betreft. De Engelse begin-twintiger werd de afgelopen anderhalf jaar een fenomeen dankzij single ‘Human’, een doorvoelde ballade met veel laag over tekortkomingen. Daar komt hier iedereen voor natuurlijk, dus hij bewaart hem nog even. Lees verder >>>

Wat krijg je als je een deel Zack Snyder mengt met wat Russ Meyer en een vleugje Tenacious D? De som alleen al klinkt bizar, maar het zijn wel die herkenningspunten waar de gedachtes naartoe gaan bij het ondergaan van Gutterdammerung in de Brightlands Stage: een ‘explosive cinematic rock opera’ wat neerkomt op de vertoning van een film op een groot scherm, met daaromheen een strakke live-band, vuurwerk en het gebruik van objecten die ook in de rolprent voorbij komen. Lees verder >>>

Als er een nieuwe rapper is die beter op zijn plek is op Pinkpop dan op WOO HAH!, dan is het Machine Gun Kelly, een graatmagere inkt-fetisjist die zichzelf vernoemd heeft naar een gangster uit de Amerikaanse drooglegging. MGK heeft namelijk een hardrockband mee, en daarmee is hij de ideale opener van deze stevige rap-rock middag op het 3FM podium. Maar dat niet alleen: hij heeft ook een klein hartje. Lees verder >>>