‘Yes!’ schreeuwt een zwetende kale dertiger keihard tegen niemand als hij na het concert in zijn eentje wegloopt. ‘Yes, fucking yes!’ Het vat het aardig samen. Want de Prophets of Rage, de supergroep met leden van Public Enemy, Rage Against the Machine en Cypress Hill, maakte alles waar wat je van tevoren hoopte.

Je hebt samenwerkingen die supergroep worden genoemd, maar waar vervolgens alleen vrij gezichtsloze leden van bekende bands in blijken te zitten. Niet bij Prophets of Rage: Chuck D van Public Enemy, B-Real van Cypress Hill, Tom Morello van Rage Against the Machine, en dan nog de huidige dj van Public Enemy, de drummer en bassist van RATM. En dus is het geen verrassing dat het allemaal nogal politiek is. Zonder aankondiging rent de band het podium op, direct naar de rand. Terwijl sirenes afgaan, steken ze hun vuist in de lucht en kijken ze zwijgend het veld in. Achter de band wappert een podiumvullend vaandel, met alweer een gebalde vuist. De revolutie is begonnen, en al helemaal als Morello de sirens laat overlopen in het gierende intro van ‘Testify’.

Het blijft niet bij die ene Rage Against the Machine track. De oude band rond Morello vormt de ruggegraat van de hele set. Dat zou gedateerd kunnen aanvoelen. Er bestaan immers geen bands meer met die typische sound van RATM: keihard ontsporende riffs en panische scratches, een drummer die zo’n beetje bovenop zijn zijn kit zit en bij elke break de bas die het staccato overneemt, voordat de hele band weer lomp invalt. En dan wordt de rol van Zack de la Rocha ook nog eens overgenomen door twee mc’s, die elkaar oldschoolaanvullen.

HET CONCERT:
Prophets of Rage, Mainstage, maandag 2 juni

HET PUBLIEK
Vlaggen van Rage Against the Machine, t-shirts van System of a Down: dit is niet waar de Beliebers massaal voor uitlopen. 

WAS HET GOED:
Retro, maar urgent en met hits. Supergoed dus.  

HET NUMMER:
'Killing in the Name': niks van zijn oorspronkelijke impact verloren. 

(Tekst gaat door onder de foto)

Terwijl Morello zijn typerende halve pirouetes draait om zijn aanslagen kracht bij te zetten, scratcht op zijn gitaar en fingerpickend nog meer geluiden uit zijn instrument trekt, stelen Chuck D en B-Real de show. Op zijn gemak beent Chuck D over het podium, veegt zijn hoofd af met een polsband van zijn legendarische groep. Maar net zo makkelijk spuigt hij agressief zijn woorden uit en zodra hij niks te doen heeft, slingert hij met zijn denkbeeldige honkbalknuppel. Hij is inmiddels 56, maar heeft het heilige vuur nog steeds. 

Dan B-Real. Tuurlijk, toen hij twintig jaar geleden met Cypress Hill het wereldtoneel betrad, was zijn impact enorm. Die hoge afgeknepen stem, en vooral die hoorbare latino-achtergrond en de gevaarlijke blowers-sound. Zoiets was er nog nauwelijks. Maar dat-ie nog steeds zo urgent klinkt en zijn stem zo goed kleurt met de stem van Chuck D, is een aangename verrassing. 

Chris Cornell

De drie ex-leden van Rage Against the Machine zaten ook in Audioslave, waar Chris Cornell de frontman van was. De zanger die twee weken terug onverwacht een einde aan zijn leven maakte, wordt herdacht met Audioslaves 'Like a Stone', waarvoor Serj Tankian van System of a Down op het podium wordt gehaald. 

Maar een nog veel grotere verrassing is dat het allemaal zo raak is. Los van dat de band kan spelen en de rappers kunnen rappen, spat de woede er nog steeds vanaf en klappen de nummers, die inmiddels 90's classics zijn, er nog altijd in. En waar het bij veel supergroepen mis gaat: er is enorm veel chemie. Je denkt haast dat deze groep het leuker met elkaar heeft dan met hun originele bands. 

Het is keihard alsof je weer op Pinkpop 1993 staat, toen Rage Against the Machine zijn debuut op Pinkpop maakte en overal op de wereld monden openvielen van de genadeloze bruutheid van de combinatie van funk, metal, hiphop en punk. Dat wordt nog eens versterkt door de zwarte t-shirts, headbangende lange haren op de voorste rijen en vuisten die massaal in de lucht gaan. 'Yes, fucking yes.' Zo schandalig goed kan een retro-act dus zijn. 

Setlist

1. Testify
2. Take The Power Back
3. Guerrilla Radio
4. How I Could Just Kill A Man
5. Bullet in the Head
6. Dr Greenthumb / Can't Truss It / Insane in the Brain / Bring the Noise / Jump Around
7. Know Your Enemy
8. Like a Stone (met Serj Tankian)
9. Unfuck the World
10. Bulls on Parade
11. Killing in the Name

Het moment:

Alle teksten en symboliek van Prophets of Rage gaan om protest. Het beste protest is echter ook het simpelst. Vroeg in de set draait Tom Morello zijn gitaar omhoog, zodat de achterkant zichtbaar is. Er zit met wat plakband een A4tje op geplakt met een simpele boodschap. 'Fuck Trump'