LL17: Dit was de vrijdag van Lowlands LL17: Dit was de vrijdag van Lowlands

Op de eerste dag van Lowlands 2017 doen indierocklievelingen Ty Segall en Mac DeMarco het heel erg goed, stijgt The xx boven zichzelf uit en valt Shame op als dé verrassing van de dag. En ondanks nogal belabberd geluid weet Solange haar woede te uiten op de meest elegante manier. Lees verder >>

Het ging vandaag al een paar keer mis met de wat stillere acts, zoals dat altijd en op elk festival met zulke optredens gaat. Het is dan ook nog even spannend of The xx het wel gaat doen, in de nieuwe halfopen Alpha en met ook nog eens regen in aantocht. Zorgen om niets. Lees verder >>

Het is zeker niet de hardste set die Ty Segall ooit heeft gespeeld. Aanvankelijke is het tempo gemoedelijk, maar zelfs dan speelt de band stuwend alsof telkens een vervelend duwtje wordt gegeven en dan nog zo’n vervelend duwtje net buiten de maat totdat de onrust op de tent overslaat en hij er weer is: de pit. Lees verder >>

‘All my niggas in the whole wide world, play this song and sing it on your terms.’ Solange zingt het vederlicht en bijna geruststellend in ‘F.U.B.U.’, terwijl ze langs de eerste rijen loopt en jongens en meisjes met dezelfde donkere huidskleur een voor een diep in de ogen kijkt. ‘This shit is for us. This shit is for us.’ Het is een superintense boodschap van empowerment... Lees verder >>

Hoe komt het toch dat politieke statements en moshpits zo goed samen gaan? Rapper Mykki Blanco is radicaal in alles wat hij doet; de grenzen verleggend van gender, performancekunst, hiphop en activisme. En daarnaast maakt hij vanavond met zijn show van de X-Ray een waanzinnige teringbende. Lees verder >>

'You like what you seeeeee?' vraagt Bonzai halverwege haar optreden tijdens 'KBG' terwijl ze ondeugend haar tong uitsteekt en met haar kont draait. Hoewel elders op het terrein publiekssponsen als Iggy Pop en Moderat staan, lukt het de de 20-jarige Cassia O'Reilly met gemak om de X-ray binnen een kwartier gezellig te krijgen. Of wacht. Zei ik gezellig? Tamelijk uitzinnig. Lees verder >>

Kortom, Kim Janssen is zo’n perfectionist die niet stopt voordat alles klopt. En dat geldt ook voor deze eervolle show op Lowlands: het geluid, de lichten, de band… alles tot in de puntjes verzorgd. Lees verder >>

De Franse rapper MHD zorgt voor vernieuwing binnen de hiphop. Hij is het brein achter het genre Afrotrap: afrobeat, trap en Franstalige teksten. Dat klinkt reggaeton-achtig met lekker rollende teksten eroverheen, nogal tropisch eigenlijk. Lees verder >>

Verdomme hee, alleen al hoe ie het podium op komt denderen. Met een soort maniakale huppel springt hij de lucht in, trots en woest op z'n borst kloppend. Iggy Pop is een oerkracht, nog altijd. En dan begint-ie ook nog met zo'n punkklassieker van jewelste. Hij gromt en blaft de woorden gemeen in de microfoon, als een terriër die maar niet wil loslaten: 'Now I wanna beeeee your dogggg.' Lees verder >>

Nog maar zeven shows te gaan voordat Moderat er echt mee stopt. Misschien tijdelijk, misschien voorgoed. De officiele aankondiging van het eind is nog maar vers. Het was na drie albums even genoeg, vonden de heren. Moderat was tenslotte begonnen als een ‘fun-thing’, een ‘sort of a vacation from our individual projects.’ Dat het vakantiegevoel er na enkele jaren af is, is te begrijpen. Lees verder >>

Geen Lowlands-ganger zal het gemist hebben, want het terrein is ermee omsingeld: posters die de Ziggo Dome-show van Chef’Special aankondigen. Zo alomtegenwoordig, zelfs de marketingafdeling van HelloFresh lijkt er bescheiden bij. Maar ze staan er dus, in oktober. Vandaag moet eerst de Alpha worden veroverd, net als twee jaar geleden. Sindsdien is genoeg gebeurd. Voor Chef’Special is dit de zomer van Amigo, hun zojuist verschenen plaat. Lees verder >>

Uiteindelijk droogt de stroom aan Engelse bandjes nooit op. Zo is er nu dus Shame. Ze doen niets nieuws, klinken ontzettend Engels en hebben een grote bek. Kijk dan! Allemaal schriele gastjes van onder de 1.75 met babyfaces, maar met de attitude van opgepompte gasten van 2 meter. Het gaat er bij een partijtje knokken in een kroeg immers niet om wie het grootste is, maar wie het gekste. Lees verder >>

Terwijl aan de overkant van het veld Solange een tot in de puntjes uitgekiende show geeft, staat in de Heineken notoire freewheeler Mac DeMarco. Hij wil gewoon een gezellige avond hebben, liedjes spelen, peukje in de mondhoek, grapje maken. Het begint al als hij het podium opkomt met de presentatrice in zijn armen. Lees verder >>

Onduidelijkheid vlak voor de show. Op het podium staan mensen boos te schreeuwen en te zwaaien. Ah, de fotografen moeten weg. Die spanning is weg zodra Feist één stap op het podium zet. Ontspannen lachend en na een kleine buiging zet ze de openingstrack van haar laatste plaat in. Lees verder >>

Jazeker: een kudde fans zingt uit volle borst. 'Don't listen to a word they say!' ABRA bewijst andermaal dat de buitenbeentjes altijd het coolst zijn. Lees verder >>

Metalcoreband Architects zette eind vorig jaar een reeks super-emotionele shows weg. Gitarist Tom Searle, broer van drummer Dan Searle, was kortgeleden overleden aan kanker. Het nieuws kwam pas naar buiten toen hij er niet meer was, tegelijk met de info dat de laatste plaat All Our Gods Have Abandoned Us over hem ging. Ik stond jankend in de Melkweg - m'n enige tranen bij een concert ooit. Lees verder >>

Het overlevingspakket voor een tiener die woont op het piepkleine Engelse eilandje Guernsey voor de kust van Noord-Frankrijk: internet. En gelukkig was dat er volop voor de piepjonge Alexander Crossan, anders had hij nooit Hudson Mohwake en Cashmere Cat ontdekt en uitgevogeld wat hij wilde met zijn leven: DJ en producer worden. Afgelopen maand, op zijn 21ste, kwam zijn debuutalbum uit. Het is een prachtige collage van knip en plak met gastbijdragen van een hele lijst sterren zoals A$AP Rocky, Damon Albarn en Christine and the Queens. Dat die vandaag niet aanschuiven in Biddinghuizen moge duidelijk zijn. Lees verder >>

PVRIS: post-hardcore. Bij hardcore denk je aan zwaar en snel gitaarspel, grunten en zwierende haren. Dit zou dus een tandje rustiger zijn. 'Post' is niet concreet hoe ver ervoor, maar PVRIS kan beter poprock genoemd worden. Lees verder >>

'Do you rememberrrrrr?!,' roept ie. Hoppa, daar komt ‘Come On To Me’, daar volgt ‘Get Busy’ en even later nog ‘I’m Still In Love With You’. Dancehallkoning Sean Paul speelt vandaag de ene na de andere hit die we ooit 'superfout' noemden. Coupletje, refreintje en hoppakee door naar de volgende, in de vaart van de turbopoliep. 'Jaaahaaaaa, I remember, hoor', zie je een gast van begin dertig denken, om zo hard met z'n billen te schudden dat het bier over de randen van z'n twee bekers klotst.  Lees verder >>

'C'mon mother lovers!' Een nette jongen is het, Jente Deprez. Zelfs als ie in een climax het publiek opjut. Helemaal niet nodig, de bombastische combinatie van hiphopbeats en samples van schallende trompetten doet zijn werk. Dit project duurt alleen nog tot dit najaar. Dan komt Balthazar vast weer bij elkaar en met een beetje geluk vol nieuwe ideeën. Lees verder >>

In de Heineken-tent is meteen aan de trillende broekspijpen te merken welke stap Glass Animals met de vorig jaar verschenen How To Be A Human Being heeft gezet. Het materiaal van deze tweede plaat krijgt een volvet geluid mee. Bij ‘Cane Suga’ trilt de bas à la James Blake het podium af: hier is het net te, maar verder heeft de band uit Oxford de sound onder controle. Glass Animals is overtuigend naar een groter publiek gegroeid met de handen vol op de synths en met tropisch roffelende drums. Lees verder >>

Michael Kiwanuka is gezegend en vervloekt: zijn muziek past op ieder festival. In 2011 werd hij door Adele meegenomen als voorprogramma en prompt won hij de invloedrijke BBC Sound Of talentenlijst. Sindsdien is hij je favoriete woonboulevard-soundtrack met zijn debuutalbum Home Again. Lees verder >>

Als in het verleden behaalde resultaten garantie bieden voor de toekomst, voorspelt deze set nog veel moois voor Klyne. Lees verder >>

Methyl Ethel komt uit een broedplaats voor indiebandjes: Perth. In deze Australische metropool zijn ook Tame Impala en POND gevormd. De westkust daar nodigt blijkbaar uit tot psychedelische gitaarlikjes, rustieke baslijnen en aanwezige synths. Lees verder >>

Met een paar songs pakken ze die Alpha mee: de ballad ‘Sorry’, doorbraakhit ‘Trip Switch’ en emo-slotnummer ‘Amsterdam’. Daarin zit een ‘YEAHHHHHH!!!’ die zo lekker wringt dat je hem eigenlijk de hele tijd wil nadoen. Verder is deze Alpha ontmaagding een tikkeltje te pijnloos. Lees verder >>

De muziek van X Ambassadors is niet bedoeld voor een achteraftentje met 7”-importerende puristen in het publiek. Dit zijn ambassadeurs van het grote gebaar. Met name in het eerste deel van het optreden moet alles knetteren: het is alsof de bandleden met elkaar concurreren. Lees verder >>

Aan Jonna Fraser de taak om Lowlands 2017 officieus te openen. De temperatuur in de tent is broeierig, toch staat het vol met zweterige lijven. De klamme druppels alcoholzweet van gisteravond staan op het voorhoofd, de ogen nog niet helemaal helder. Niet het makkelijkste publiek om op te zwepen. Lees verder >>

Dit Lowlands-debuut is een aangename kennismaking: na een feature op het Yellow Claw-album in 2015 brak ze deze lente eigenlijk vanuit het niets door met het charmante piano-pop-liedje 'Words', een liedje waarvan de vogeltjes spontaan gaan fluiten en jij gaat glimlachen. Al ben je in een pestbui. Het nummer doet het bijzonder goed in de streaminglijstjes en werd 3FM-Megahit. Lees verder >>

‘In september kwam mijn fucking debuut uit. Dat is nog geen fucking jaar geleden’, brult Linde Schöne halverwege de show de X-Ray in. ‘En nu sta ik fucking hier.’ Ze werd gistermiddag gebeld, of ze de schorre Raye wilde vervangen. Een goede zet van Lowlands, want het was stiekem een beetje gek dat de Nijmeegse zangeres niet sowieso al op het programma stond. Lees verder >>

Het is begonnen! De Lowlands-vrijdag is los, de temperatuur is aangenaam, het zonnetje even zichtbaar en de eerste acts staan op de podia.