Er zijn soms dingen die je te makkelijk voor lief neemt. Dat Moss de beste indieband van Nederland is bijvoorbeeld. Want zo ongelofelijk soepel en natuurlijk als hun vijfde album ‘Strike’ klinkt, kwam het niet tot stand.

Het voelde soms een beetje drammerig om er steeds weer over te beginnen, dat vertrek van die bassist, en hoe ie bijna heel Moss meetrok in zijn eigen succes als Klangstof. Maar nu Marien Dorleijn het vijfde album van zijn band toelicht in interviews blijkt die breuk wel degelijk een flinke impact gehad te hebben op de band. Bijna trok Marien Dorleijn zelfs de stekker eruit. Bijna, maar Moss haalde eind vorig jaar gewoon zijn 12,5 jarig jubileum. Het huwelijk kon gelijmd worden, de eenheid hersteld. En op de een of andere manier hoor je dat. Moss klinkt compacter, hechter dan ooit. 

Neem alleen al de albumopener, The Promise: twee minuten en negenendertig kort en van start voor je er erg in hebt. Hier wordt echt geen seconde verspild. Het is een klassieke indiepopsong in de lijn van The Shins. Of natuurlijk van Moss zelf, want de band heeft er inmiddels wel een een paar meer op zijn naam staan. Na aanvankelijk uitgebreid schaven en pielen werd een half album weg gegooid en koos de band ervoor om de plaat in een keer op te nemen, live in de studio van dEUS, met Arne Van Petegem (Styrofoam) en Jan Schenk (Hospital Bombers) achter de knoppen. Het was kennelijk de perfecte strategie. 

(tekst gaat door onder de embed)

Moss

Marien Dorleijn: zang/gitaar
Michiel Stam: gitaar
Finn Kruyning: drums
Daniel Rose-Tran: bas
Jelte Heringa: toetsen

Albums
The Long Way Back (2007)
Never Be Scared / Don't Be A Hero (2009)
Ornaments (2012)
We Both Know The Rest Is Noise (2014)
Strike (2017)

Er staan meer van die directe liedjes met een super-drive op Strike: ‘Don’t Look Me In The Eyes bijvoorbeeld’, ‘Bored To Death’ en ‘With You’. Je bent haast geneigd het een zorgeloos album te noemen, maar dat zou dan ook weer onterecht zijn. Strike gaat over verlatingsangst, over het herstellen van scheefgegroeide relaties, en zeker ook over de dood van Dorleijn’s vader. Onder andere het titelnummer ‘Strike’ gaat erover: het lichaam gaat ‘in staking’. ‘If the mind's going forward, the body collides.’ ‘Strike’ is het rustigste nummer van deze set songs en bevindt zich in het hart van het album. 

De tweede helft van het album laat Moss de teugels iets meer vieren. 'Kathmandu' en met name 'Meet The Maker' zijn net wat experimenteler. ‘Meet The Maker’ met een vettig synth-geluid en drumcomputer, die mooi passen bij de vervormde stem van Dorleijn. Afsluiter My Decision voelt als een beloning: de zes minuten stuwende kraut-pop doet denken aan The National, maar dan zonder het zeurderige van Matt Berninger. In tegendeel: Moss neemt hier het heft in handen en gaat zelfverzekerd de toekomst in. ‘So take a step instead of waiting when everything feels complicated. All your life you needed to listen. Close your eyes, use intuition.’ Kijk, dat is een mentaliteit waar je mee vooruit kunt. Op weg naar het 25-jarig jubileum!