Eigenlijk is Daughter bedoeld voor de late schemering. Met een glas whiskey mijmerend over verloren liefdes. Want als Daughter ergens over gaat, is het leed. De band drijft op de ellende die zangeres Elena Tonra met ons wil delen. Ze durft daarin heel letterlijk te zijn: ‘I hate sleeping with you / Cause you are never there / Just a shadowy figure with a blank face / Kicking me out of his place.’

Staat die gevoeligheid op een klein knus podium?
Nee hoor, Daughter is ondertussen al materiaal voor de grote Teddy Widder-tent (niet het hoofdpodium, maar zeker een flinke toko). Debuut If You Leave (2013) heeft Daughter op de kaart gezet en het dit jaar verschenen Not To Disappear lijkt niet voor niets toegesplitst op grote zalen. De dynamiek is toegenomen, het is soms wat harder.

Is het optreden dan ook zinderen op de achterste rijen?
Muzikaal kan Daughter misschien groter denken, de zangeres staat er kleintjes bij op het opeens gigantische podium. Ze lijkt te zingen over wat ze uitstraalt: ‘I'm trying to get out. Find a subtle way out. Not just cross myself out. Not just disappear.’ Zachtjes praat ze in de microfoon, terwijl haar andere drie bandleden ook geen fakkeldragers zijn. De gitarist neemt tweemaal de rol als spreekstalmeester voorzichtig over. Maar verrek, tegen het einde komt er opeens een lachje bij Tonra door. Gevolgd door het door velen meegezongen ‘Youth’, de grootste hit van de Londense band.

Komt het muzikaal over?
Daughter groeit in de show. Aanvankelijk is er geen fijne balans. De lieflijke zang is helder maar barst niet van het zelfvertrouwen. Het The xx-achtige ‘Numbers’ heeft opeens niet de diepte die het wel op de plaat heeft. Bij ‘Human’ gaat het zelfs even mis en wordt de subtiliteit uit het nummer getrokken. Maar er komt olie in het optreden. Het is niet overweldigend, maar wel voller, gelaagder. Dan krijgt het werk van die sterke Not To Disappear-plaat de behandeling die het verdient. Muurbloempjes zijn er om de kamer ingetrokken te worden.