Het is nog vroeg op de dag als Alex Vargas het podium van de Teddy Widder op Down The Rabbit Hole betreedt. De zon twijfelt nog over schijnen of verdwijnen, de festivalbezoekers twijfelen tussen hun eerste biertje of hun derde koffie. Dat Vargas vroeg op de planken staat is niet zo gek: hij heeft nog niet eens een album uit en verdiende deze plek ‘slechts’ op basis van twee EP’s en een goede live-reputatie.

Vargas begint in een nogal aparte opstelling: hij links midden op het podium met een akoestische gitaar achter een sampler, rechts van hem nog een extra gitarist met zo’n lange Jonny Greenwood-lok voor zijn gezicht. Ze beginnen met een akoestisch liedje uit de Giel Beelen-school. Een beetje zwijmeling en erg gestileerd, maar hij kan bogen op een imponerende stem. Dan de verrassing: beats! En niet zo’n beetje ook, die overklassen de subtiele akoestische gitaar waar ie mee begon nogal. Een nummer later gaat ie door de knieën op een plateautje links. Hij heeft er apparatuur klaarstaan om zichzelf te loopen en bewerken, en daar gaat hij totaal in op. Zijn hoofd zo’n beetje op de grond, dan een gebalde vuist en het hoofd helemaal achter in de nek, alsof ie er geen twijfel over wil laten bestaan dat zijn muziek extreem intens is.

Zei je nou Deen? Hij lijkt meer op een Latino.
Ja, en een Spaanse achternaam. Het is een met Uruguayaanse vader, met inderdaad een aardig Latijns-Amerikaans temperament. Vargas is een razend knappe man: brede kaaklijn, lang en breed. En dan het haar aan de zijkant opgeschoren en zo’n heel gelikt knotje. Het matcht zijn muziek, die al even ijdeltuiterig is.

Hoe verhoudt hij zich tot andere singer-songwriters die stoeien met beats? Matt Simons bijvoorbeeld, of Jack Garratt?
Matt Simons is nog een stuk braver dan deze Deen, die af en toe nog wel eens rauw wil uithalen, onder andere in een Beyonce-cover met een stevige gitaarhook. Maar Jack Garratt straalt veel meer rust uit en maakt dapperder keuzes.

Toch klinkt het wel als een potentiële giga-hit. Waarom is ie dat nog niet?
In potentie wel, maar de belangrijkste hit-kandidaat - afsluiter 'Shackled Up' - werd redelijk wat gedraaid op de radio, maar groeide desondanks niet uit tot zo'n nummer dat iedereen kent. Alex Vargas rook eraan, speelde al eens bij Giel en deed goede zaken op Eurosonic, maar tot nu toe is het het allemaal nog net niet. Ja, hij maakt hier vandaag wat vrienden, maar hij groeit niet uit tot de grote verrassing van het festival. Afgaande op de set is het voor hem wachten op een echte killer song, want die zit er nog niet tussen.