DTRH16: Kelela eerder gênant dan sexy

Publiek ontdooit niet bij futuristische R&B

Timo Pisart ,

‘Willen jullie een feestje? Ik begin traag en sexy, maar schakel dan op, oké?’ Op papier is de zwoele R&B van Kelela perfect om je aan te warmen na de akelige buien van vandaag, maar helaas slaagt ze daar slechts eventjes in.

Vorig jaar gaf FKA twigs een van de beste shows van Down The Rabbit Hole. Muzikaal past Kelela wel in datzelfde straatje, net als bijvoorbeeld Jessy Lanza: flirtend met nineties R&B, maar omlijst door futuristische en soms abstracte producties. In een trage ballad stopt Kelela gerust gunshots, wanneer ze opschakelt, ratelen de hi-hats voort als in een Atlanta trap-track. Voor haar mixtape uit 2014 zat ze samen met een enorme hoeveelheid producers, de daaropvolgende EP maakte ze grotendeels met de Braziliaanse producer Arca (die ook essentieel is voor het geluid van FKA twigs). 

FKA twigs werd vorig jaar uitgeroepen tot ‘perfecte popster’. Komt Kelela een beetje in de buurt?
Nou, ze doet haar best: elke uithaal zet ze kracht bij door haar armen heen en weer te zwaaien, ze zwiert sensueel over het podium en haar kopstem schiet elke keer weer in ad-libs de hoogte in. Haar teksten zijn sexy, maar evengoed verdrietig en boos. Met haar teksten probeert ze verleidelijk te flirten, maar even later zingt ze haar ex wanhopig en smekend toe haar weer terug te nemen, en dan weer wordt ze woest. De pistoolschoten die in haar muziek weerklinken, zijn waarschijnlijk voor hem bedoeld. 

Krakaka! Weten die gunshots en kreten van wanhoop het publiek te raken?
Nou, Kelela maakt muziek voor hippe meisjes met knotjes, die quasi-nonchalant een sigaret tussen de vingers houden terwijl ze in slow motion heen en weer schuifelen. Er staan er heel wat van dit slag in de kleinste tent van Down The Rabbit Hole en ze kijken een beetje verveeld.

Dat is maar een maniertje, toch? Dan vinden ze het juist wél leuk?
Mwoah, eigenlijk is Kelela gewoon niet zo leuk. Kelela dweept en zeurt. Daarnaast mist ze naast ‘A Message’ en ‘Bank Head’ stomweg genoeg goede songs om te ontroeren. ‘Ik ga nu eerlijk zijn,’ zegt ze richting het einde van de set, ‘want het is mijn plicht als zangeres om oprecht te blijven.’ Je verwacht dat ze wat bozig van zich af bijt en het lome publiek aanspreekt dat ze zo weinig dansen, maar nee. ‘Ik vind jullie prachtig, ik heb nog nooit zo’n goed publiek gezien.’ Bijna gênant, zo onecht komt het over.