Ergens in de slipstream van Hudson Mohawke en Rustie kwam vier jaar geleden ineens een Australische wonderboy op. Een superknappe en jonge gast die een hit scoorde met 'Holdin’ On', een samenwerking aanging met die andere Aussie van het moment Chet Faker en als klap op de vuurpijl ook nog eens de Nieuw-Zeelandse superster Lorde remixte. Nu is ie toe aan zijn tweede album en heeft ie een absolute sterrenstatus te pakken. 

Hoe ie dat doet? Hij heeft de blokkendoos van Hudson Mohawke te grazen genomen, en hij bouwt er tedere popsongs mee. Hoe dat in de praktijk gaat? Flume staat achter een grote lichtgevende blokkenstellage, bouwt zwoel een liedje op en ontregelt het vervolgens met een ziedende bas, tegendraadse ritmes en een ongenaakbare stroboscoop. Steeds hetzelfde recept, maar elke keer werkt het weer. Aan het begin van de set laat ie nog wat veel onnodige stiltes vallen, maar de flow wordt steeds beter en beter tot ie aankomt bij hit 'Say It'. 

Had Flume hier vanavond ook headliner kunnen zijn?
Zeker wel. Meisjes op de schouders, een sit-down buiten de tent, dit is toch gewoon de toekomst voor een festival als Down The Rabbit Hole?

Ik durf het bijna niet te vragen, maar zou het kunnen dat ie gewoon zijn mail staat te checken op het podium?
Ik wist dat je het ging vragen, en laten we aan die stupide vraag voor eens en voor altijd een einde maken. Wat wil je dan, dat ie met een band komt? Dat ie heel plichtmatig een drummer meeneemt op het podium? Welnee man. Dat ie puur voor de vorm wat op een drumpad staat te slaan, moeten we hem ‘for the sake of the show’ ook maar gunnen. Dit is de enige manier waarom Flume zijn werk live kan vertolken, en de uitpuilende tent geniet er met volle teugen van.
 
En die tedere zoen?
Die verschijnt op het grote scherm achter Flume tijdens de afsluitende track, zijn remix van Disclosure’s You & Me. Onwijs mooi, romantisch en schaamteloos roze, dat is Flume.