DTRH16: Het rock ’n roll-orgasme van Spidergawd

Stonerrockend Motorpsycho-zijproject maakt oergevoelens los

Timo Pisart ,

Zo’n gitarist die iedere solo weer ’n bek trekt alsof hij een heftig orgasme beleeft en een drummer wiens druipsnor al vanaf het eerste nummer druppelt van het zweet: Spidergawd schuwt de rock ’n roll-clichés niet, maar is heerlijk om naar te kijken.

Voordat je nu denkt: Spidergawd is zomaar ’n rockband, het Noorse viertal kende maar liefst twee leden van Motorpsycho en bracht reeds drie albums uit. Drummer Kenneth Kapstad en bassist Hallvard Gaardløs (die Motorpsycho-lid Bent Sæther vervangt), een krankzinnig lekker ritmetandem naast frontman Per Borten (kleinzoon van een Noorse premier). Ze spelen een heerlijk doorjakkerende combinatie van stoner a la Kyuss, zware seventies hardrock, trashblues en een likje psychedelica. Borten ziet eruit als ’n wat jongere James Hetfield - brult ook zo - en ejaculeert tijdens die lange solo’s z’n jankende noten de tent in. En Kapstad, wat een beest. Hij klemt zijn tanden op elkaar terwijl hij manisch grijnzend op zijn drumstel ramt. Werkelijk, het is een genot om naar te kijken. 

Maar wat doet die saxofoon op het podium?!
Oh ja, die zouden we haast vergeten. Want dat maakt Spidergawd echt spannend, de loodzware saxofoonlijnen die de stonerriffs aandikken. In een psychedelische break krijgt hij bovendien de ruimte voor een atonale freejazzsolo. Vaste kracht saxofonist Rolf Martin wordt vandaag vervangen door Petter Kraft. 

Kortom: crowdsurfen geblazen?
Nou ja, in de tent staat toch voornamelijk de wat oudere delegatie van Down The Rabbit Hole, en die is al net iets te stijfjes om over de handen van het publiek te buitelen. Maar er is een onstuimige pit aan de gang, brede mannen van middelbare leeftijd vouwen duiveltjes met hun handen en een piepjong meisje met luipaardjurkje blijft maar gillen hoe goed ze het vindt. Dit is een zegevierende show voor Spidergawd. Zozeer zelfs dat een gast zonder enige techniek z’n biertje gooit. Een vrouw volgt zijn voorbeeld, en nog een gast. Gewoon recht vooruit geplempt, alsof het voor het eerst is dat ze er eentje gooien, maar vanuit het diepst van hun ziel voelen dat dit bij Spidergawd hoort.

Sympathiek hoor, maar gooi dan niet. 
Dat dacht ik ook. En tegelijkertijd: hoe heerlijk dat Spidergawd zulke oergevoelens losmaakt.