Toen The Last Shadow Puppets acht jaar terug in Paradiso Amsterdam speelden - destijds hun enige show in ons land - troefde de bloedambitieuze Miles Kane de schuchtere Alex Turner af op het podium. Het was alsof hij koste wat kost wilde laten zien dat hij meer was dan ‘die andere jongen in de band’. Nu laat Turner dat niet meer gebeuren, al doet hij dat in eerste instantie vooral met de opgefokte arrogantie van Kane in plaats van met zijn eigen mysterieuze lome vibe. De eerste helft van dit optreden is fel en vol, maar op de een of andere manier slaan de liedjes een beetje dood in de wall of sound van 'Calm Like You', 'The Age Of The Understatement' en vooral het schreeuwerige 'Bad Habits'. 

Maar dan gaat het roer om: Alex Turner neemt het roer definitief in handen door juist terug te schakelen. Fantastisch hoe hij in plaats van de liedjes voort te duwen, er ineens in gaat hangen, zowel in zijn vocale timing als in zijn lichaamsenergie. Ineens straalt het een en al verleiding uit in plaats van machismo. Het is een wezenlijk andere strategie die voortreffelijk werkt met de steun van het strijkkwartet. Breekpunt in de set is 'Dream Synopsis', het kalmste en (inderdaad) dromerigste nummer van de nieuwe plaat. Halverwege het nummer gaat hij op de rails van de camera liggen en begint hij aan een grandioos theater dat de rest van de set doorgaat. Hoogtepunt is oudje 'My Mistakes Were Made For You', een supersong met een fantastische, volle uitvoering.

Is Turner nou knetterstoned of gewoon echt heel raar?
Ja, dat vroeg die man achter me ook al. Het is de vraag die al vanaf de eerste Arctic Monkeys sets gesteld wordt. Maar waar je destijds in de wezenloze blik van de zanger vaak alleen maar leegte meende te zien, lijkt het nu meer berekenend zwalken. Op een gegeven moment commandeert hij zelfs de grote tv-camera die Miles Kane vastlegt naar hem toe te komen. Hij hoort het niet, vermoedelijk door de ongelofelijk platte Sheffield-tongval waarmee het bevel uitgevaardigd werd. Miles Kane schikt zich in de rol van leadgitarist - bepaald geen onbelangrijke taak natuurlijk - en hij helpt zijn maatje na het charmante 'The Meeting Place' elegant van de monitor waarop hij geklommen was, als ware hij een prinses in een wankel bootje.

Die nieuwe plaat is een stuk minder goed ontvangen dan de vorige. Terecht?
Op basis van deze set niet. Het zwakste nummer komt bijvoorbeeld echt van het debuut ('Separate & Ever Deadly'), en juist met een paar nieuwe nummers wordt het optreden opengebroken. Toch een beetje onderschat.

Ik begrijp dat Alex Turner net zoveel zin heeft in LCD Soundsystem als wij?
Nogal ja, het psychedelische slotnummer 'In My Room' - een Bond-theme op LSD - mondt uit in een jam op de tekst ‘I’m excited for LCD Soundsystem’. Het applaus is terecht ovationeel, terwijl het daar op eenderde van de set absoluut niet naar uit zag.