Het concert: James Blake, Lowlands Bravo, zondag 21 augustus 2016

James Blake kennen we inmiddels alweer een paar jaar van de Feist-cover ‘Limit To Your Love’. Daarna kwam de geweldige opvolger in ‘Retrogade’ van zijn tweede plaat Overgrown en daar kwam dit jaar de geweldig indringende en overrompelende emotionele plaat The Colour of Anything bij. Een plaat die flink werd ondergesneeuwd door de gelijktijdige release van Radioheads A Moon Shaped Pool, maar met gemak een van de beste releases van het jaar te noemen is.

Leuk voor thuis zo’n goeie plaat, speelde hij daar liedjes van?
Een behoorlijk aantal. Meer dan de helft is er vandaag voor op de setlist ingeruimd. Vanaf ‘Choose Me’ (‘Life Round Here’ van tape rekenen we even niet mee als opener), is er de indruk dat James Blake de focus ook echt op die nieuwe plaat wil leggen. ‘Timeless’ en ‘Radio Silence’ komen erna en de Bravo sluit massaal de ogen om heupwiegend verder mee te glijden.

En de rest?
Het heupwiegen is halverwege de set ingeruild voor wat stevigers als de Bravo danst op het acidhouse-achtige einde van Voyeur. ‘Radio Silence’ wordt uitgebouwd naar een heerlijk einde en dat dansbare zit hem ook in ‘I Hope My Life’, een up-tempo killertrack die door een typische 80’s synth een wat sinister karakter heeft. Voordat hij zijn laatste nummer ‘The Wilhelm Scream’ inzet, wil James Blake het publiek bedanken voor het fijne ontvangst dat volgens eigen zeggen iedere keer beter wordt. Het is jammer dat die overtreffende trap niet helemaal op gaat voor de show. Want hoewel James Blake live net zo sterk klinkt als op plaat en het geluid kraakhelder is, ontbreekt de vibe om je echt te laten overdonderen. Ook vandaag worden die bassen diep in de onderbuik geduwd, maar hoe goed het ook was vanavond, zo geweldig als de vorige keer op Lowlands (2013) was het niet.

Waar lag dat dan precies aan?
Misschien wel aan het tijdstip waarop hij geprogrammeerd stond. De overgang van middag naar avond met een ondergaande zon is heel romantisch natuurlijk, maar de muziek van James Blake gedijt simpelweg het beste in een nachtelijke sfeer. Het had zijn uitwerking op de Bravo, die niet helemaal lekker in de set zat. Er klonk tussen de nummers door veel gezoem door de tent en de show kende toch behoorlijk wat weglopers. In ideale omstandigheden staat een liveset van James Blake gelijk aan gevoelig, overdonderend en magisch en die laatste twee ontbraken vandaag.