Een opmerkelijke uitspraak van Foals-frontman Yannis Philippakis begin dit jaar tegen NME. Hij had nog steeds ‘a blast’ met zijn band maar was eigeniljk ook verbaasd dat zijn gitaarformatie nog bestond: 'It's already been going on far longer than I expected it to.' Na vandaag hopen we dat Philippakis in de toekomst een stuk verbaasder gaat raken. Dit Foals mag, nee móet nog jaren door.

Wat een enthousiasme
Foals is vier albums onderweg en doet er nog altijd toe. Het Lowlands-optreden is in het verlengde van What Went Down, het album dat vorig jaar verscheen en de uitschieter ‘Mountain At My Gates’ met zich meebracht. Die werd uiteraard gespeeld, net als de handjesvol hits die Foals ondertussen heeft verzameld. In een uur maakten ze er een eenheid van.

Een eenheid?
De band is er sowieso goed in om nummers aan elkaar te breien. Stiltes vallen zelden en een trip ontstaat. Foals is een groep die al in de voorbereiding aandacht aan elke seconde geeft, net als aan de sound. De band laat meteen het electrische gitaartokkelgeluid horen dat afgemeten wordt uitgestuurd. De synth wordt wijds meegestuurd. Deze cleane sound wordt geregeld afgewisseld met een flinke noiserasp waarbij ook Philippakis het uitsterste van de stembanden vraagt. Een nummer als ‘Inhaler’ kan pas echt op waarde worden geschat door wie het live heeft gehoord. Het stormt hierbij in de Bravo-tent.

De Bravo. Niet de Alpha?
Die ambitie had, of heeft, de band wel. Dit jaar stonden ze bijvoorbeeld in de Heineken Music Hall. Maar uitverkocht was het zeker niet. Misschien heeft de band wat meer killers als ‘My Number’ nodig. Maar naast de gruizige uitspattingen en pakkende punkfunk (de komst van debuut Antidotes in 2008 voelde heel logisch na Franz Ferdinand en Bloc Party) heeft Foals best een fijnproeverskant. Dan wordt een dromerig klankentapijt opgetrokken, op momenten virtuoos. Het past bij de spannende roes waarin Foals het publiek een uur lang vasthoudt, middenin het harde witte licht. Dit was helemaal af.