Het concert: Sum 41, Lowlands Bravo, zaterdag 20 augustus 2016
LL16: Uiteindelijk vergeven we Sum 41 alles
Zelfs een jammerlijk uitgemolken Queen-cover?
Het duurt misschien drie akkoorden voor ondergetekende een sloot bier in zijn kruin krijgt en de eerste crowdsurfer erachteraan. Iemand met een paardenkop. Ja, je kunt wel stellen dat Lowlands op Sum 41 zat te wachten. En dat is nog een understatement als je de mayhem in de afgeladen Bravo bekijkt.
'Here's Johnny!,' verkondigt frontman Deryck Jason Whibley brutaal. Nogal eendimensionaal, die punkrock van de Canadezen, maar er gaat voldoende olie op het vuur met drie gitaristen. Whibley is aanvankelijk, niet heel goed bij stem in zangstukken, maar dat trekt bij. Wel is zijn stem wat vlak, door het gebrek aan power kun je veel stukken niet verstaan. Bijna aandoenlijk om te zien, dat hij - 36 jaar inmiddels - nog steeds het enfant terrible uithangt, met hetzelfde punky kapsel. Alsof hij nog altijd retegraag de nieuwe Billie Joe Armstrong, de legendarische zanger van Green Day, wil worden.
'Now this song is a jumping song right?,' Dat begrijpt die Bravo helemaal Whibley, geen zorgen. De tering! De hele tent zwaait op commando mee hoor. No sweat. Dik feest. Verdikkeme, die gasten hebben het makkelijk man. We versimpelen het even: Iedereen weet dat de grote hits uit de beginperiode, begin deze eeuw, straks komen ('Fat Lip', 'In Too Deep' en 'Still Waiting'), dus die stop je dan lekker aan het eind en zo blijft de tent de hele set volgepakt. Het zijn ongeschreven regels die Sum 41 toepast en ze missen hun uitwerking niet vandaag.
Grab the Devil by the Horns and Fuck Him Up the Ass? Moet je deze band wel serieus nemen.
Ja toch aardig serieus, maar wel met de nodige korrrels zout. Sum 41 is niet één grote, matige grap als Blink-182, de band heeft een aantal forse hits en vijf studio-albums op de naam en heeft die fanschare dus echt wel zelf met hard werken verdiend. In oktober verschijnt zesde album 13 Voices en van single 'Fake My Own Death' is een prima punkrocknummer met het onvermijdelijke mee te zingen refrein. De korrels zout brengt de band zelf met liefde aan. En waarom niet? Je kunt succesvol zijn, de boel inpakken, zonder al te serieus te zijn.
Queens 'We Will Rock You' coveren, met extra gitaarsolo opleuken en meerdere keren stilleggen om mensen mee te laten zingen, is dat niet erg makkelijk en plat?
Nogal ja. Beetje een jammerlijke keuze ook, die we alleen kunnen vergoelijken met 'het werkt als een tiet'.
Maar als ze dan vervolgens afsluiten met drieklapper 'Still Waiting', 'In Too Deep' en 'Fat Lip' dan valt er toch niets meer te zeiken?
Dan puilt de hele Bravo nog wat verder uit en gaat echt iedereen mee. Dan geven we volgaarne toe dat het klasse songs zijn met voldoende levensduur om na vijftien jaar nog festivals in de fik te steken. En dan vergeven we Sum 41 vol overtuiging alle ongein en onnodige platheid.