Het concert: Sigur Rós, Alpha, zaterdag 20 augustus 2016

Het is tien minuten voor aanvang al duidelijk. Sigur Rós gaat de hut niet voltrekken. Tijdens het optreden is de tent half gevuld. Misschien is het Lowlands-publiek veranderd. Misschien telt het mee dat de releases van de IJslanders dit decennium tegenvallen. Het is sowieso niet zo’n grote crowdpleaser als Muse, dit eigenzinnige gezelschap. Toch zien de aanwezigen iets wonderschoons.

Zien?
Sigur Rós heeft visueel groots uitgepakt in de industriële richting. Fluorlichten schieten heen en weer door de hoge steigers die kriskras op het podium staan. Aanvankelijk hangt halverwege een gaas waar de band achter speelt, met weer daarachter een groot projectiescherm. Het ingerichte podium roept een eigen wereld op, net als de muziek altijd doet.

En het horen?
Nou, de twee nummers die achter het scherm plaatsvinden - waaronder favoriet ‘Starálfur’ - worden vrij zacht gespeeld. Pas als de drummer plaatsneemt staan de IJslanders er echt. Sigur Rós is nu een trio maar trekt nog steeds een geluidsmuur op alsof ze met z’n dertigen zijn. Het karakteristieke beeld van Jónsi met strijkstok op z’n gitaar is onveranderd gebleven. Gelukkig, na alle jaren, zijn hoge zangstem ook.

En als we de impact vergelijken met het magische 2008?
Het kost Sigur Rós iets meer moeite om de concentratie van het publiek vast te houden. Het is nodig dat bij ‘Ny Batterí’ een paar rake klappen worden uitgedeeld: nu beginnen de hoofdjes in de tent te knikken. Toch speelt het trio erg schone versies van het betere materiaal uit de beginperiode. Sigur Rós heeft nog altijd impact. Maar wat is het zonde dat de band in het daglicht is geprogrammeerd. De lichtshow en de roes moeten vechten tegen het felle zonlicht. Sigur Rós was een geweldige afsluiter in de iets kleinere Heineken of Bravo geweest. Dat had de band inclusief lichtshow zeker verdiend.