Het concert: Noel Gallagher & His High Flying Birds, Lowlands Bravo, zaterdag 20 augustus 2016

Het is gezellig vooraan bij Noel Gallagher. Er heerst een soort verbroedering die je alleen bij een bepaald type Engelse bands ziet, bij Kasabian, bij The Libertines, zeker bij The Stones Roses en het meest extreem bij Oasis. Nou ja, Noel Gallagher dus, want daar moeten we het tegenwoordig mee doen. Liefhebbers verzamelen zich vooraan met grote glimlachen, als ware om de songs van de knorrige Mancunian te ‘vieren’, of in het beste geval zelfs met zijn allen te dragen.

Hoewel, knorrig, Noel lijkt er vanavond behoorlijk zin in te hebben. Hij heeft zijn zaakjes goed voor elkaar: solide band, bescheiden blazerssectie er zelfs bij en inmiddels een prima solorepertoire. Het heeft wat minder de branie van Oasis, maar met 'Ballad Of The Mighty I', 'If I Had A Gun' en vooral 'AKA… What A Life' heeft hij echt klassesongs. Al leunt hij met name de eerste helft van de set wat al te ver naar achteren, waardoor het een tikkeltje ouwelijk wordt. De tweede helft doet hij hetzelfde, maar dan voelt het anders. Dan laat hij die onverwoestbare klassiekers het werk doen.

Wat was er nou met mensen op de eerste rij die hij aansprak?
Ja, het was vanuit de tent natuurlijk onmogelijk te zien, maar op de televisiebeelden wel: Noel spotte twee jonge gastjes op de eerste rij en sprak ze aan: ‘How old are you? Are you here alone? Are you lost? Are you Disclosure?’ Het is net voordat hij 'Digsy’s Dinner' inzet, het rafeligste nummer op de set, van het Oasis-debuut. Het klopt natuurlijk wel, een heel groot deel van de mensen die hier staan hebben Definitely Maybe nog bewust meegemaakt, terwijl deze twee waarschijnlijk nog niet eens geboren waren. Na afloop komt Noel er nog even op terug: ‘Please tell me that was one of the best things you’ve heard in your short lives.’

Moeten we het nog hebben over die clown die ergens in een hoekje zit te prevelen?
Laten we dat nou eens niet doen. Noel draagt vanavond al vroeg in de set het nummer ‘You Know We Can’t Go Back’ op aan alle Oasis-fans, en daarmee is de kous wel weer even af, toch? Goed nummer trouwens, lekker energiek binnen het toch wat nette nieuwe repertoire.

En dan afsluiten met 'Wonderwall'?
Bijna. Hij speelt 'Wonderwall' dit keer wel, in tegenstelling tot de vorige keer op Best Kept Secret. Maar de onverwoestbare afsluiter is toch echt 'Don’t Look Back In Anger', een nummer dat nog altijd een onwaarschijnlijke euforie losmaakt in de tent. Meisjes klimmen op schouders, mannen gedragen zich alsof ze vijf bier meer ophebben dan ze hebben, en de longinhoud van iedereen in de tent wordt ten volle benut. Deze klassiekers zijn niet stuk te krijgen.