Het concert: Jack Garratt, Lowlands Heineken, zaterdag 20 augustus 2016

In een afgeladen Heineken schiet Jack Garratt als een bezetene uit de startblokken. Hij begint zijn set zoals hij zijn debuutalbum Phase opent, met 'Coalesce (Synesthesia Pt. II)', het gaspedaal tot diep in de vloer gestampt. Het slaat in als een bom, tot grote verrassing van Garratt zelf. Een blik van ongeloof, zijn stem slaat over bij de enthousiaste schreeuw: ‘Lowlands, how are you doing?’ Meteen door, nog steeds op albumvolgorde, naar de bescheiden hitsingle 'Breathe Life'. De temperatuur stijgt meteen een paar graden, de Brit zet aan met een angstaanjagend tempo. Bij de break gaat het weer een trapje harder, achter zijn drumstel blijft hij jagen, harder, sneller, Garratt is ontketend, zijn publiek met hem. Zijn vocalen lijden een klein beetje onder het heftige drummen, maar in het slagveld dat de Heineken heet neem je het voor lief. Een nummer verder is het ongeloof op zijn gezicht vervangen door een haast geschokte blik. Hijgend in de microfoon, een enorme glimlach op zijn gezicht: ‘Why are there so many people here, what are you guys doing?’ We zijn ook met velen. Waar er hier en daar nog een halve vierkante meter ruimte was om te dansen staat het al gauw tot tientallen meters buiten de tent vol.

Zo’n moordend tempo, is dat een beetje vol te houden?
Het kost Garratt alles wat hij in huis heeft, maar hij flikt het. Nummers als 'Weathered', op plaat een soort Ed Sheeran-track met iets meer pit, worden live naar een compleet ander niveau getild. Hij blijft maar gaan achter dat enorme drumstel. De zanger blijkt ook prima overweg te kunnen met een Fender, en welja, waarom niet, ook de toetsen doet hij zelf. Vaak geloopt, zodat hij de ruimte heeft om elk nummer live te blijven drummen. Drummen en zingen blijft een lastige combinatie, maar bij Garratt werkt het. Zijn stem komt het meest tot zijn recht in extremen. De rauwe uithalen, verongelijkt en woedend, de subtiele, onmenselijk hoge falsetto’s, daarmee laat de jonge Brit zien van een ander kaliber te zijn dan normale stervelingen.

Valt er wel iets mee te zingen dan?
Als Garratt ‘The Love Your Given’ instart doet hij een poging. Hij dirigeert met woeste zwaaien, maar alleen al de hoogte maakt het toch wat hoog gegrepen voor de meesten. Niettemin wordt er een dappere poging ondernomen. Het is gekmakend om te zien dat het de man zelf aan het eind van het nummer, waar het typische, zwaar bewerkte kopstemthema van band komt, geen enkele moeite kost om de idioot hoge melodie a cappella te brengen. Nog net wat hoger dan op plaat. Maar meedoen blijft belangrijker dan winnen, met een slim gevonden mash-up van Justin Timberlake’s 'Senorita' met Craig David-hit '7 Days' kun je lekker meebrullen. Iets minder vernieuwend is de onbegrijpelijke keuze om de themasong van The Fresh Prince of Bel-Air te coveren, maar hé, het valt prima.

Een echt grote hit heeft hij nog niet, toch?
Als je kijkt naar de airplay op de radio in Nederland in elk geval niet. Maar op Lowlands is het een ander verhaal. Verreweg de meeste nummers worden meegezongen. Soms uit volle borst, zoals het killer refrein van 'Surprise Yourself', soms ingetogen, lekker zwijmelend dansend met een partner. Dezelfde verliefde blikken als bij, pak hem beet, Tom Odell, maar dan met iets te dansen. Voor het slot heeft Garratt nog een laatste troef. Het eerste woord van de eerste regel volstaat, gevolgd door een lange pauze. Praktisch iedereen in de tent weet dondersgoed dat hij 'Worry' nog niet gespeeld heeft. Nog een laatste keer wordt de Heineken volledig op zijn kop gezet. De belofte is eindelijk waargemaakt.