Het concert: Muse, Lowlands Alpha, vrijdag 19 augustus 2016
Dit jaar stond Muse in de ZiggoDome met hun meest recente larger than life-show. Zoals de laatste albumtitel al beloofde, vlogen drones door de zaal. Richting het einde kwam ook nog een ruimteschip voorbij. De band speelde een 360 graden-show: het cirkelvormige podium in het midden, het publiek erom heen. De schijf draaide, de lichtshow was grandioos. Zoiets valt natuurlijk niet te transporteren naar een festivalshow. In de Alpha-tent staan de heren gewoon op het hetzelfde podium als iedereen.
Hoe lost Muse deze transformatie op?
Achter de band staan elf rechthoekige schermen, niet eens zo heel hoog. Daarboven hangt de kakofonie aan losse lampen. Aan de zijkanten staan de twee vaste schermen waarvan de projectie soms een eigen filter krijgt. Het ziet er nog altijd spectaculair uit. Tijdens ‘Starlight’ worden grote balonnen het publiek ingeramd, tijdens ‘Mercy' barsten de confettikanonnen los. In het universum van Muse is het allemaal gesneden koek. Voorafgaand aan de Drones-tour gaf Muse ook rockshows in kleinere zalen, zonder alle poespas. Muse kan evengoed schitteren zonder een passerend ruimteschip.
Hoe was de setlist?
Muse kiest voor hits, daarna wat hits, en uiteindelijk, om het af te leren, nog een stapeltje hits. Daar komen ze: ‘Supermassive Black Hole’, ‘Time Is Running Out’, ‘Starlight’, ‘Madness’, ‘Uprising’, ‘Knights Of Cydonia’. Het publiek blijft maar meezingen en als er even geen tekst is, zingen ze de gitaarlijnen wel mee. Voor een band op een festival is zoiets natuurlijk een zegetocht. Toch zou tenminste één verrassing wel verfrissend zijn. Een ‘Citizen Erased’ van Origin of Symmetry. ‘Butterflies and Hurricanes’ van Absolution. Überhaupt iets van het debuut. Maar 99% van het publiek wordt op de wenken bediend met één en al herkenning. Wel zonde dat de enige afwijkende keuze - het lange en zeer symfonische ‘The Globalist’ - wat minder uit de verf komt.
Is Muse de gedroomde headliner?
Het trio weet Lowlands tot de achterste rijen, nee, tot buiten de tent te verenigen. Matthew Bellamy blijft al jaren goed zingen, het geluid is as always moddervet. Tussen de hits door speelt de band een paar energieke instrumentale intermezzo’s. Goed voor de afwisseling. Ook belangrijk: Muse blijft nog altijd van het heden. Een album dat van begin tot eind goed is, heeft de band sinds Black Holes And Revelations niet meer gemaakt, maar op elke plaat sindsdien staat tenminste één dikke uitschieter die in zo’n Alphatent gretig wordt omarmd. Muse maakt het wederom waar en daarover is niemand echt verbaasd.