‘Eens in het halfjaar stellen we onszelf weer de vraag: zijn we nu doorgebroken? Waar staan we eigenlijk als Broederliefde?’ Het is vrijdagavond, even na twee uur ’s nachts. Drie auto’s staan geparkeerd bij een BP-station in Rotterdam Spangen. Een paar minuten eerder zijn we vertrokken van ‘steentje’, de vaste verzamelplek van Broederliefde voor al hun gigs, om de hoek van het Sparta-stadion. Het is de buurt waar Broederliefde opgroeide, en waar ze een paar jaar geleden begonnen met rappen. ‘Wij hebben al een tijdje een flow, telden mee in de scene, maar nu komen we ineens op andere plekken en kent iedereen onze tracks.’

Aloë vera
Achterin de auto voert Sjaf het woord, zoals ie dat de hele rit naar Roosendaal zal doen. Op de passagiersstoel zit Emms, de oudste en rustigste van de groep, zijn hash te kruimelen. ‘Iemand wat drinken?’ De deur gaat open en Jonna Fraser steekt zijn hoofd naar binnen. Met hem heeft Broederliefde dit jaar ook een hit te pakken. Voor Jonna Fraser is 'Do Or Die' (ruim 9 miljoen keer beluisterd op Spotify) een doorbraak, voor Broederliefde is het inmiddels een van de vele hits, naast 'Labanta', 'Alaka' en meest recent 'Jungle'. ‘Doe maar een aloë vera,’ zegt Emms. ‘Ik ook,’ zegt Sjaf.

De reis vandaag gaat naar El Corazon, een discotheek waar Broederliefde al voor het derde jaar op rij komt. Al kunnen ze zich daar zelf weinig van herinneren. Het is vandaag - uniek! - de enige gig van de avond. Gemiddeld hebben ze een optreden of vijf per weekend, op drukke dagen zelfs vijf op een dag. ‘Morgen hebben we er drie’, zegt Emms. ‘Gisteren waren we op Terschelling, maandag vliegen we naar Portugal, dinsdag naar Spanje. Lloret de Mar is een bijzondere plek om op te treden, het is eigenlijk gewoon een Nederlandse show, maar dan in je korte broek. We speelden pas ook nog op de verjaardag van Patrick Kluivert. Bizar man, vroeger schreeuwde ik naar de tv als hij in het Nederlands elftal speelde.’

Geen formule
Broederliefde is in no time een van de geluidsbepalers van de Nederlandse hiphop geworden. Hun mix van rap met Kaapverdiaanse en Antilliaanse invloeden en een beetje elektronica werkt supergoed. Hard Work Pays Off 2 is - de titel verraadt het al - deel van een tweeluik, dat min of meer spontaan ontstond. Toen de geplande EP bijna af was, lag er al genoeg materiaal klaar voor een tweede. Wachten was geen optie, want je moet continu in beweging blijven, wendbaar zijn, aan de bal. Al was het maar omdat de snelheid en spontaniteit precies is wat mensen zo aanspreekt in Broederliefde. ‘Fans zijn niet dom,’ zegt Sjaf. ‘Ze merken als iets nep of geforceerd is. Wij maken gewoon wat voor ons goed voelt, we hebben geen formule.’ Geen formule, maar wel een grondtoon, een basisvibe: luchtig, positief. Sjef: ’Wij komen uit een moeilijke buurt. We hadden makkelijk het slechte pad op kunnen gaan, maar we hebben elkaar altijd positief gehouden. Ik weet, het klinkt als een cliche, maar dit Broederliefde, dit is echt een familie.’ Emms: ‘We zijn eigenlijk een bende, maar dan met een positieve insteek.’ 

Het is vijf voor drie als de afrit Roosendaal in zicht komt. Vijf minuten voor showtime, maar haast is er niet. Emms rookt zijn joint om een beetje ontspannen. Een paar minuten later draaien de auto’s een parkeerterreintje op, waar meteen de muziek van Major Lazer uit de openstaande deur knalt. Dan ineens gaat het snel. Buiten de club staat een emmertje met ijs, flessen wodka, Hennessy, appelsap en Red Bull klaar, de vier rappers krijgen een mic in hun handen en nog geen vijf minuten later wordt het gezelschap de bomvolle discotheek in geleid. 

Zwetende lijven
Voor Broederliefde is dit een echte ‘erin en eruit’ show. Geen tijd om na te denken waar je nu weer bent, geen minuut om te acclimatiseren. Binnen is de sfeer intens en broeierig. Alles is plakkerig van de zwetende lijven en alcohol, die hier vooral in de meest zoete vorm geschonken wordt. De avond is duidelijk al toe aan zijn climax. Achterin de zaal, waar de rappers door de menigte waden, schuren meisjes tegen de jongens en de jongens tegen de meisjs. Even verderop is een podium dat eigenlijk meer een soort langwerpig balkon is. Tegen het hek staan jongens met kleine oogjes, meisjes zwaaien met hun telefoon. Er zijn hier vanavond mensen verliefd geworden, anderen eindigen met lege handen. Of met een foto van Broederliefde.

Er komt hier elke week een andere artiest langs, maar Broederliefde is duidelijk geen inwisselbare act. Het geluid is ongelofelijk slecht, de raps zijn nauwelijks te horen, maar dat maakt niet zoveel uit: echt ieder nummer wordt meegezongen en meegerapt, vooral nieuwe tracks als 'Jungle' en 'Mi No Lob'. En natuurlijk 'Ik Was Al Binnen', een liedje over precies zo’n discotheek als we nu zijn, of meer speciaal over meelifters voor de deur. ‘Wat denkt ze nou?! Kan je me bellen, kan je me appen... 'Kheb geen Wi-Fi in de club.. Laat me met rust, ben al binnen met m'n boys.’ De sfeer wordt een beetje hitsig en opdringerig. De een na de ander geeft rapper Jerr zijn telefoon, en die maakt snelle Snapchats voor ie ze teruggeeft. Een jongen met een bril vraagt midden tijdens het optreden of iemand van de crew een foto met Emms voor hem wil regelen. 

Het doek valt
Een half uur later is het afgelopen, en zo snel als ze kwamen, gaat Broederliefde weer. Achter ze gaan ze zaallichten aan en valt het doek voor deze avond. Vijf, zes, zeven fans sneaken door de achterdeur mee naar de parkeerplaats achter de club, waaronder die ene jongen die het hele optreden ogenschijnlijk ladderzat tegen het hek geleund stond. Hij vliegt Mella en Jerr in een drijfnat shirt om de hals als ze op het punt staan in de auto te stappen en begint een verhaal over een vriend van hem, een grote Broederliefde fan. ‘Hij heeft pas zelfmoord gepleegd, jullie weten niet half hoeveel het voor me betekent dat jullie hier nu zijn.’ ‘Rustig broertje, rustig,’ zegt Jerr, die de jongen net wat meer tijd geeft dan de giechelende meisjes die alleen maar een handtekening willen. Op verzoek neemt hij een shout-out op voor de vader van de jongen, terwijl Mella hem zijn handdoek geeft. ‘Ga maar naar binnen, en dan naar huis.’ 

‘Het is bijzonder om dat mee te maken’, zegt Jerr een moment later, als we de snelweg op draaien, terug naar Rotterdam. De show is nog geen tien minuten afgelopen en Roosendaal ligt alweer achter ons. ’Voor hem is dit zo’n belangrijke gebeurtenis. Die jongen begon zomaar te huilen. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat we mensen met onze muziek zo raken.’ ‘Er zijn heel veel emoties in zo’n club,’ zegt Mella. ‘Tijdens shows merk je dat. Ik kijk altijd het publiek in om te zien wat er gebeurt. Net zag ik helemaal achteraan bij de bar twee Hollandse jongens helemaal gek worden toen we 'Jungle' deden, meezingen met hun ogen dicht.’

Slaapmomentjes
Dan ineens klinkt er vanaf de passagiersstoel een licht ronkend geluid. Jerr, net nog aan het woord, heeft zijn hoofd achterover laten zakken en is vertrokken. Mella lacht en zegt: ‘Het is druk man, het is druk, je moet je slaapmomentjes pakken, en deze man kan er wat van.’ Jerr richt zich nog een keer op en vraagt: ‘Snurk ik?’ ‘Nee hoor.’ Mella vertelt over de tijd dat hij en Jerr allebei in de jeugd van FC Utrecht speelden, gescout op hun zestiende. Emms speelde op dat moment bij FC Dordrecht, maar een voetbalcarriere bleek uiteindelijk voor geen van hen weg gelegd. 

‘Toen ik 18 was hoorde ik plotseling dat ik vader zou worden,’ omschrijft hij het knakmoment in zijn sportloopbaan. ‘Wat moet je doen? Het was voor mij iets te vroeg, en ik reageerde mezelf mentaal af op het veld. Ik was niet meer stabiel, mijn discipline was weg. Mijn ouders waren er niet voor me, ik moest het met mijn oma doen. En mijn broeders, die waren er, ik had Broederliefde achter me. Ze hebben me gesteund, en alles is gelukkig goed gelopen. Ik woon nu met mijn nieuwe vriendin, kan mijn zoontje onderhouden en pik hem op wanneer ik vrij ben. Dan gaan we samen voetballen, of ik neem hem mee naar mijn moeder, en dan eten we samen. Ik ben trots op mijn kind.’

Toch is spelen in het Sparta stadion op de hoek nog altijd de grote droom. Ronnie Flex probeerde het in Ahoy, Lil Kleine heeft de HMH in zijn agenda gezet, maar Broederliefde is nu de ongenaakbare nummer 1, dus de lat moet nog hoger. ‘Tienduizend mensen op het veld, dat zou geweldig zijn,’ droomt Mella. ‘Weet je, hoe harder we werken, hoe beter we worden. We hadden nooit gedacht dat we heel Nederland zouden aanspreken met onze muziek, maar alles verandert nu met de dag. Je weet het gewoon niet, het is bizar.’

Prijsvraag
Hoeveel valt het woord 'binnen' in het nummer 'Ik was al binnen'?

Kaarten winnen voor Lowlands? Stuur dan het antwoord op de bovenstaande vraag, plus je naam, adres, geboortedatum en telefoonnummer naar 3voor12-prijsvraag@vpro.nl met als onderwerp 'LL16 Broederliefde'. Je maakt kans op twee vrijkaarten voor het hele festival. De winnaar wordt vanavond in 3voor12 Radio bekend gemaakt, van 21:00 tot 00:00 op 3FM.
Let op: alleen antwoorden die voor dinsdagavond 21:30 zijn ingestuurd dingen mee.