Licht uit, snor aan: Death Alley brengt een ode aan de enige echte Lemmy ‘fuckin’ Kilmister, en dat is logisch. Hun muziek zou niet bestaan zonder Motörhead, en meer nog: Hawkwind, de net wat psychedelischer voorloper van die band. Nog accurater als referentie is Rainbow, de band naar wiens nummer 'Death Alley Driver' de Amsterdammers vernoemd zijn. Death Alley knalt de zaal keihard vol met wah wah bassen, die misschien nog wel belangrijker zijn dan de gitaren. Het is snel, het is boogie, het is viezig en vet. Deze muzikanten komen duidelijk niet uit het niets. De leden zaten eerder in bands als The Devil's Blood, Gewapend Beton en Mühr, en zelfs de naam Malle Pietje & de Bimbo’s duikt weer eens op.

Met de lage, compacte kelder hier maken ze korte metten, al lijken ze zelf ook overweldigd door de super wilde respons in de zaal. Er is meer old school hardrock te horen in de Oosterpoort, maar de over de top posers van Mandrake’s Monster en het gehos van Bökkers komen niet in de buurt van de hypercoole psychedelische kraut-hardrock van Death Alley. De set eindigt met 'Supernatural Predator', een uitgesponnen ode aan Selim Lemouchi, de overleden frontman van The Devil’s Blood. Dit is echt next level, niet kitsch maar extreem intens en zelfs emotioneel. Volgende keer een lange show met nog meer van dit psychedelische werk. 

Sausage fest zeker?
Opvallend genoeg niet! Het barst van de hippe meisjes vooraan, onder andere leden van indiebands Bird On The Wire en Amber Arcades. Eens te meer blijkt dat kleine meisjes veel beter en natuurlijker crowdsurfen dan grote gasten. 

Morgen ook maar zo'n leren gilletje kopen?
Als het mij zou staan zou ik het doen. Misschien een spijkerjasje om het logo van Death Valley op te patchen.

Hoe cool is Death Alley?
Zo cool: