'Dit is mijn halfbroer. En ik ga nu op zijn schouders zitten!' Al vroeg in de set stuitert frontman Simon, die eigenlijk Jordy heet, op de schouders van zijn broertje door de zaal. Ongeveer om het nummer haalt de frontman van het trio zo’n stunt uit. Crowdsurfen, telkens weer een handvol glitters en uiteindelijk in een keer zijn kleren uit. Enkel een piepkleine gouden hotpants spant zich op zijn billen. En ondertussen blijft hij in onvervalst Rotterdams semi-poëtische straatteksten schreeuwen. 

Rotterdams, poëtisch, maar hoe klinkt het nou echt?
De beats zijn de minst subtiele elektrobeats die je kan voorstellen. Hard genoeg om de zaal in één grote pit te veranderen, maar met net genoeg melodie om ook nog mee te kunnen brullen als je geen teksten kent. En soms valt de beat juist weg, zodat het opeens verandert in spoken word. 

En Jordy, hoe rapt hij?
Als de Rotterdamse broer van Ome Henk die De Jeugd van Tegenwoordig covert.

Klinkt vrij bizar, is het mooi?
Het is inderdaad bizar, maar mooi? Wat is dat nou weer voor vraag. De Likt bouwt vanavond het allergrootste feest dat Groningen de afgelopen vier dagen gezien heeft. Ze doen dat op een schaamteloos lelijke manier, keytarsolo's, trailer trash kapsels, en de allerlompste muziek. Maar ze breken de tent er finaal mee af en dat is waar alles om gaat bij De Likt. En dat is ze zonder meer gelukt.