De Yeasayer-bus heeft vannacht al op het terrein van Best Kept Secret gestaan. Een stuk leuker dan een parkeerplaats langs een snelweg natuurlijk. Zanger Chris Keating prijst het optreden van Air gisteravond. Hij heeft z’n oude helden eindelijk gezien. Nu mag hij het publiek zelf vermaken.

Komen ze met iets nieuws?
Yeasayer arriveert met een nieuw album onder de arm. Het pyschedelische Amen & Goodbye stuurt de luisteraar alle kanten op, hoppend tussen werelddelen. Dat alles met een electronische ondertoon. Dat ze eigen zijn, weten we al vanaf de sterkste Yeasayer-periode: de beginjaren. Maar dat de band nog altijd zeggingskracht heeft, blijkt alleen al uit de geweldige single ‘I Am Chemistry’. Die trip hebben ze voor het einde van het optreden bewaard.

Zitten de oude klappers er wel in?
De band is ook niet zo tegendraads dat ze de uitschieters lekker recalcitrant overslaan. Gelukkig maar, want ‘2080’ en ‘Ambling Alp’ hebben nog steeds dezelfde zinderende broeierigheid. ‘O.N.E.’ ook, al heeft de band die weleens beter gespeeld. Het publiek zet er geen danspas minder om.

Zijn we volledig betoverd?
De rol van Chris Keating is door de jaren wat veranderd. Aanvankelijk had hij een Talking Heads-manie over zich. Nu kan hij wat gammel rondlopen met z’n fleurige blouse, zwierend tussen de lichtgevende borden. Maar met de gedrevenheid van de band zit het nog altijd goed en de set wordt kundig geintensiveerd. Toch wordt alle zweet niet uit de bomvolle tent getrokken. Juist afsluiter ‘I Am Chemistry’, een van de betere singles van het jaar, heeft niet het vette als op de plaat en dwarrelt vlak weg. Dan valt er genoeg op het geluid aan te merken. Yeasayer is, zeker niet onverdienstelijk, de Steven Kruiswijk van het festival: het levert een knappe prestatie en de overwinning is in zicht, maar vlak voor de eindstreep is het opeens voorbij. Maar een huldiging op de gracht zullen we ze zeker niet ontnemen.