Al heeft Wilco nu niet de plaat van het jaar uit. Eerlijk is eerlijk. Star Wars heette het album dat vorig jaar zomaar ineens uitkwam, gratis nog wel. Het voelde een beetje als een tussendoortje, en bijna alle nummers van die plaat die ze vanavond spelen - dat zijn er maar liefst zeven - voelen allemaal wat gewoontjes aan. Maar gelukkig is er meer. Al vroeg worden we getrakteerd op tandem 'I Am Trying To Break Your Heart' en 'Art Of Almost'. Met name de laatste is echt onnavolgbaar geniaal. Super hectisch, technisch en gelaagd, en dan ook nog eens waanzinnig opgebouwd. Het begint al indrukwekkend, en dan gaat de band in een dolle achtervolging achter gitarist Nels Cline aan. 

Dat is Wilco op zijn best: onvoorspelbaar en experimenteel. Maar de band heeft ook simpelweg hele mooie 'eenvoudige' alt country songs op het repertoire. Een liedje mag ook gewoon klein zijn en klein blijven, zoals 'Jesus Etc,' dat voor in de tent woord voor woord meegezongen wordt, refrein én coupletten. De twee kanten komen samen in 'Via Chicago', een plagerig 'normaal liedje' dat onderbroken wordt door een bizarre noise passage, terwijl zanger Jeff Tweedy en bassist John Stirratt ongestoord door zingen. De ontlading in het publiek is elke keer immens. 

Dat klinkt fantastisch. Iedereen tevreden naar huis?
Dat dacht je. Een vrouw die met haar geliefde - ze ontmoetten elkaar dankzij Wilco - tegen een paal geleund staat, roept hardop: 'Ze mogen niet weg voor ze 'Impossible Germany' gespeeld hebben.' Een stiekeme blik op de setlist en op de klok leert dat nog minstens twee liedjes moeten sneuvelen. Het zal toch niet?

Nee toch?
Godzijdank niet, want dat had ons het absolute hoogtepunt van het hele festival gekost. 'Impossible Germany' is typisch zo'n liedje dat je thuis al steengoed vond, maar dat hier met gouden letters in het gastenboek van Best Kept Secret geschreven wordt. Opnieuw is het Nels Cline die de volwassen mannen laat janken (vrouwen ook trouwens). Zo subtiel gespeeld, zo mooi opgebouwd, en dan die full band climax. 

Wat een verschil he, deze voorzichtig zonnige dag na die twee verzopen dagen.
Het is gek, die duizenden mensen hielden het humeur goed tussen al die modderzooi, maar de euforie van zo'n slotdag in het zonnetje is toch niet te evenaren. Nu nog even naar Jamie xx op het hoofdpodium, en dan kunnen we weer uitkijken naar een volgende editie.