Zoveel is nog niet verschenen van de Londense Samm Henshaw. De zes tracks van de EP The Sound Experiment (2015) is het grootste wapenfeit. Maar de reputatie van Henshaw wordt live in ieder geval gevestigd.

Vertel.
Alleen de soundcheck al. ‘Autonomy (Slave)’ wordt full blast gespeeld. De funky bas laat de eerste rijen al dansen. Als even erna het concert begint met exact hetzelfde nummer, komt de lading nog harder vrij. De vijf bandleden zitten hoog in hun energie en Henshaw zelf - hoedje op, leren jackie aan - komt vol bravoure het podium opspringen. De stevige soul wordt de eerste drie nummers overtuigend de tent ingeblazen. Er zijn geregeld vier gitaristen te zien.

Wat gebeurt er dan bij nummer vier?
Bij het rustiger werk is de boost toch even uitgewerkt. Muzikaal is het dik in orde. De samenzang is uiterst harmonieus. Maar de aandacht wordt vooral erbij gehouden door de opgeroepen publieksparticipatie. Daar zijn Samm Henshaw & Co sowieso goed in: het publiek laten meeklappen. De begin twintiger met volwassen stem roept levenslust op.

Heeft dit verhaal een happy end?
Absoluut. Het is wat goedkoop dat er een minuutje ‘My Girl’ van The Temptations en, jawel, ‘Wonderwall’ van Oasis kort voorbij komt. Maar daarna doet het Samm Henshaw-zestal het weer volledig op eigen kracht. De funky bas en harde gitaren laten het publiek non-stop dansen. De afsluitende versie van ‘Better’ doet verlangen dat Hanshaw het nummer opnieuw opneemt. ‘Better’ begint met Motown-soul om in een geweldige gospel-meezinger te eindigen. En meezingen, dat doet het publiek, ook als het broeierige zestal van het podium is verdwenen. Samm Henshaw doet verlangen naar meer Samm Henshaw.