‘Ik voel me erg ziek, maar in plaats van cancelen dacht ik: ik ga erbij zitten.’ Dat is wel heel stoer van de vijftigjarige J. Mascis, want aan z'n miserabele gezicht te zien gaat het niet zo lekker met hem. Gisteren schijnt de band ook al voortijdig van het podium te zijn gestapt, vandaag maakt het drietal de tijd braaf vol, maar wel met een bijzonder statische show, die overigens een bloemlezing vormt uit hun hele carrière. Met songs als ‘Feel The Pain’ en ‘Start Choppin’ laten ze nog eens horen waarom ze een van de meest invloedrijke alternatieve rockbands van de jaren 80 en 90 waren, die de weg bereidde voor bands als Pavement en Nirvana. In de jaren 90 ontsloeg Mascis sleutellid Lou Barlow, maar sinds 2005 zijn ze weer bij elkaar, en sindsdien maken ze ook weer stoïcijns iedere paar jaar een plaat (die allemaal ook weer precies hetzelfde klinken als voorheen). Het drietal speelt vandaag zelfs wat songs van het 5 augustus te verschijnen Give a Glimpse of What Yer Not, en ook die zijn nauwelijks te onderscheiden van eerder werk. Het is een eigenaardige gezicht om Barlow hyperactief heen en weer te zien schieten terwijl Mascis sip op zijn stoeltje zit. ’Woehoeeee!', klinkt het af en toe slapjes uit zijn mond. Hij heeft sowieso al een handje van mompelzingen, en nu nog meer dan anders. 

Had niemand die arme man moeten zeggen lekker in bed te blijven liggen?
Zeker, en breng hem meteen een groentesoepje (hij is vegetariër), als je toch bezig bent.

Gelukkig klinkt z'n Jazzmaster niet verkouden, he?
Inderdaad! Want wat een heerlijk en uit duizenden herkenbaar geluid heeft zijn signature-gitaar. Af en toe zijn het bijna heavy metal-riffs die hij speelt, verder natuurlijk de loopjes waarmee hij de basis legde voor de indierock en tussendoor die jankende en lekker slordige solo's. Mascis verstopt vandaag zijn gezicht achter zes imposante kasten van Mashalls en een enkele Fender, en die laat hij heerlijk scheuren.

Zagen we tijdens een van die solo's niet een bekend koppie crowdsurfen? 
De enige echte Niek Nellen van Afterpartees. Een volle tien voor enthousiasme waarmee hij over de hoofden buitelt, een achtenhalf voor techniek en een negen voor de afstand die hij aflegt. Er is zelfs een Facebook-evenement aangemaakt voor enthousiastelingen die op Best Kept Secret willen blowen bij Dinosaur Jr, heel hard meezingen en elkaar daarna emotioneel in de armen vallen. Vooraan zijn die er inderdaad in overvloede. Voor de rest van het publiek is het eigenlijk leuker om naar dat voorste vak te kijken, dan naar het podium.