Datzelfde jaar (2013) stond Savages in Hilvarenbeek, ten tijde van de eerste langspeler Silence Yourself. Maar de middag vóór hun eigen optreden vond - zij het onbewust - ook een beslissende gebeurtenis plaats voor Savages. Michael Gira aan het werk zien was voor de band “een belangrijk moment (…) om een manier te vinden het over de liefde te hebben” weidt Jehnny Beth erover uit tegen DIY Mag. “What Gira doet is heel universeel, grandioos, goth-like”. In dit interview met 3voor12 vertelt ze meer over die vreemde combinatie die de nieuwe Savages-plaat kenmerkt: messcherpe gitaarriffs met een (op papier) bijna zoetsappige zin als ‘love is the answer’. “Het is de muziek die zo’n zoete zin draaglijk maakt. Ik had eerst die zin, toen een luide gitaarriff. Ineens kreeg alles een andere betekenis en dacht ik: ja, het kan.”

Niet dat het daarbij blijft natuurlijk. Het rauwe ‘I’ll go insane’, vier keer achter elkaar halverwege het nummer, is minstens zo beklijvend. Zeker in combinatie met die video, waarin we de Engelse band een zinderende liveshow zien geven zoals ze vorig jaar op Into The Great Wide Open ook pijnlijk dichtbij kwamen. Dat is hoe je Savages eigenlijk moet ervaren, maar op plaat komt de immer in het zwart geklede band wat betreft intensiteit een heel eind in de buurt. Zoals op Evil. Jehnny Beth laat zich van haar sociaal bewuste kant zien, in de groovy track met het universele punk-thema van onder de duim gehouden worden door hogere machten: ‘They will try to make you stay / Steal the beats away from you / Soak your actions in self doubt / If you don't live the way they like / They'll make you feel jealousy’.

Nee, niet de hele plaat houdt zich aan het zoete openingsstatement ‘love is the answer’. In Sad Person, gedragen door een stuwende basriff van misschien wel het coolste bandlid Ayse Hassan, is de liefde gewoon weer een ziekte, de sterkste verslaving die er is, als een cocaïneroes, ‘The more you have / The more you crave’. De levenslust spat er evengoed vanaf. Adore Life is een plaat over de meest brandende verlangens, in poëtische songs waarin rauwe emotie het uiteindelijk altijd wint van bloemrijke beschrijvingen. Na vier cryptische coupletten in relatief rustpunt Slowing Down The World zingt Jehnny Beth in de bridge van het nummer ineens kreunend waar het op staat: ‘You are horny all the time / And darling / It's not a crime’.

Op de tweede helft van de plaat trapt Savages het gaspedaal weer stevig in met snelle, onstuimige songs als When In Love en vooral T.I.W.Y.G. De muzikale basis is dan misschien niet veel veranderd sinds Silence Yourself (2013), de band zet het geluid op de opvolger wel een stuk steviger neer: meer ruimte voor de geweldige ritmesectie bijvoorbeeld, en gitarist Gemma Thompson die met dissonante noten de coupletten minimaal inkleurt en met stekelige riffs de refreinen openbreekt. Ook de productie van Johnny Hostile (samen met Jehnny Beth ooit de band John & Jehn) en de mix van Trentemøller (!) moeten daarbij genoemd worden: Savages klinkt een stuk voller dan op het debuut.

Maar dat betekent niet dat er maar iets van rauwe zeggingskracht verdwenen is. Die gebalde vuist op de albumhoes staat er natuurlijk ook niet zomaar. ‘I need something new’, schreeuwt Jehnny Beth verbeten in het gelijknamige nummer, een song later is ‘I think I’m in love!’ de centrale uitroep, maar het komt op hetzelfde neer. We moeten het leven ondanks alles omarmen, zoals Savages dat het meest expliciet verwoordt op het PJ Harvey-achtige sleutelnummer Adore. ‘I understand the urgency of life / In the distance there is truth which cuts like a knife / Maybe I will die maybe tomorrow so I need to say / I adore life’. Toch weer zo’n optimistische boodschap, binnen een kille muzikale omlijsting. Maar daardoor komt hij des te harder binnen.