Donald Glover, de echte naam van Childish Gambino, is een man die wel vaker verrast met opmerkelijke keuzes. Hij verliet zijn glansrol als de kinderlijke, gevallen footballspeler Troy in de NBC comedy Community voor een carrière als rapper, en maakte met Because The Internet een hiphopplaat met een originele flow, doorspekt van dezelfde nerdy referenties die Community tot een culthit maakte. Ondertussen schreef hij met Atlanta één van de meest vernieuwende comedyseries van de afgelopen jaren, om vervolgens een innovatief, zij het een tikkeltje megalomaan, muziekfestival in de woestijn te organiseren. Toch is het opmerkelijk te noemen dat een man met zo’n soepele flow ervoor kiest een album op te nemen zonder ook maar een enkele rapverse.
Albumopener 'Me and Your Mama' is een goed voorbeeld van de rusteloosheid van "Awaken, My Love", dat vol verrassende wendingen zit. Van een dromerig, lieflijk intro word je als luisteraar ruw wakker geschud door een gruizige vervormde gitaar en de wanhopige schreeuw van Glover: ‘Do What You Want!’ Een lage, duistere lach (Vincent Price in Michael Jackson’s Thriller?) en een gospelkoor, het zijn allemaal onderdelen die in eerste opzicht niet samen zouden horen, maar allemaal bij elkaar wordt het nummer een soort slepende, epische operette, van vurige wanhoop naar kalmte. Het angstige gevoel van het nummer is een thema dat vaker terugkeert, of het nu existentiële angst en onzekerheid is op ‘Zombies’, angst voor het einde van een relatie op ‘Redbone’, vrees voor de toekomst van de jonge zwarte bevolking in Amerika in ‘Riot’ en ‘Boogieman’, of het gevoel zijn zoontje kwijt te raken op ‘Baby Boy’.
Vaderschap is het tweede thema dat telkens opduikt. Zowel vanuit de rol als vader, op ‘The Night Me And Your Mama Met' en 'Baby Boy', als vanuit het prachtige, Frank Ocean-achtige slot ‘Stand Tall’, waarop hij het advies dat hij in zijn jeugd kreeg doorgeeft aan zijn eigen kind. "Awaken, My Love!" staat vol met referenties aan de platenkast van Glover’s vader. George Clinton’s Parliament-Funkadelic en Sly And The Family Stone zijn het best vertegenwoordigd, met name ‘Have Some Love’, ‘Boogieman’ en ‘Riot’ zijn meer dan een beetje geïnspireerd door psychedelische funk uit de jaren zeventig.
Het album luistert als een soort free-form exploratie van zwarte muziek, waarbij het opwekken van een bepaald gevoel veel sterker weegt dan structuur of een duidelijke lijn in het geheel. ‘California’ is een heerlijk vreemd intermezzo. Op het eerste oog luchtig en licht van toon. Glover zet een apart Caribisch accentje op, de track zit vol vrolijke kleine geluidjes, potloden op mokken, lepels tegen glazen, een jaren zestig niets-aan-de-hand achtergrondkoor en een tikkeltje ontspoorde panfluit.
Het hoogtepunt van "Awaken, My Love!" komt halverwege met single 'Redbone', een bloedgeile soultrack die zo op een album van Prince of vroege D'Angelo had kunnen staan. De zwoele, slepende baslijn staat in contrast met de kopstem van Glover, gevoelens van spijt en angst bezingend. Een gitaar doordrenkt van funk duelleert met een subtiel ingezet klokkenspel. Los, dansbaar en beklemmend tegelijk.
"Awaken, My Love!" is overduidelijk het werk van een rusteloze duizendpoot. Schrijven, zingen, acteren, rappen of dansen, Glover komt overal makkelijk mee weg, maar lijkt zich telkens op het hoogtepunt van zijn succes weer te vervelen. Als er volgend jaar een galerij vol experimentele kunst opduikt zal dat niemand verrassen, maar het is te hopen dat Childish Gambino nog even bij de muziek blijft.