De smoezelige jongens van The Growlers met de coolness van Julian Casablancas. Het is inderdaad een opvallende combinatie, die evengoed niet helemaal uit de lucht komt vallen. Vorig jaar traden ze samen op tijdens het al jaren door The Growlers georganiseerde festival Beach Goth. Samen speelden ze The Doors-cover People Are Strange. Volgens de overlevering kwam de vrouw van zanger Brooks Nielson vervolgens Casablancas tegen in een bar. Van het een kwam het ander en de band tekende op het label van de zanger, die daarna zelf maar even achter de knoppen in de studio aantrad. Het resultaat: een fuzzy gitaarpopplaat met uitlopers in de discorock en garagefunk.

Op de vorige vier platen was het vaak zoeken naar een hokje om de Californiërs in te stoppen. Was het surf rock, Garage rock, psychedelische rock? Uiteindelijk bedachten de heren zelf maar een holle term om de mix van stijlen maar een naam te geven: Beach Goth. Met City Club kan die term echter weer een klein beetje onderhoud gebruiken. De jangle gitaarpop die op het vorige album zo aanwezig was, klinkt in albumopener nog door op de achtergrond, maar op de rest van de plaat is die sound echter geëvolueerd naar een mix van funk, gecombineerd met 80’s synth en fuzzy gitaren.

‘Meer synth, minder surf’ was het credo in de studio volgens de heren en dat is op het album meer dan eens te horen, met ‘World Unglued’ misschien wel als beste voorbeeld en ‘Dope On A Rope’ (wát een single!) als goeie tweede. Die specifieke sound is ook te vinden in ‘Vacant Lot’ met een dreigende gitaarriff, onderliggende synths en grauwe vocalen. In een kleine drie minuten gaat het van garagerock naar electrodiscopop. In die zin staan The Growlers naast Unknown Mortal Orchestra, dat er de afgelopen jaren ook een handje van had om hun sound richting de garage-funk te vormen.

En wat die invloed van Julian Casablances als producer nu precies was? Luister naar ‘Too Many Times’ en je hoort het meteen. Het is, naast ‘Blood of a Mutt’, dé Strokes-light track op het album en dat is niet eens per se omdat Casablancas er zelf een coupletje op meezingt. Alles in het nummer ademt New Yorkse coolness. City Club heeft dan ook een nostalgisch tintje met een frisse, cleane productie met liedjes die met gemak als soundtrack van een 80’s revivalserie kan dienen.