Ritmisch, complex en uitbundig, doch ingetogen en hier en daar zelfs tegen een poppy sound aan. Nog nooit kregen we de muziek van Ryley Walker op deze manier voorgeschoteld. De laatste drie albums werd geprezen om zijn complexiteit. We hebben het hier over een jongeman die jazz en folk feilloos weet te combineren. Maar laat dat nu juist een valkuil voor een muzikant als Ryley Walker. De vorige platen als Pimrose Green en All Kinds of You waren steengoed, maar een ding lukte nog niet echt. We kennen allemaal het beeld van de muzikant die zo goed is dat hij blijft hangen in eindeloos durende solo’s en akkoordenschema’s.

Met Golden Sings That Have Been Sung bewijst Walker dat hij geleerd heeft. De 27-jarige gitarist uit Chicago heeft voor zijn derde studio-album gekozen om alle hoeken van zijn kunnen op te zoeken, zonder daarbij een onsamenhangende brij aan klanken en gitaarsolo’s te presenteren. Alleen op de vierde track ‘Sullen Mind’ lijkt hij even in zijn oude gewoontes te vallen. Voortkabbelende gitaarriffs en jazzy drums die worden overspoeld met overstuurde gitaarsolo’s. Het bewijs daarvan is te vinden op Spotify, waar hij een live-versie onder het album heeft staan van ruim 41 minuten. Muzikaal gezien tot in de puntjes uitgewerkt, maar je moet wel heel erg gecharmeerd zijn van zijn werk wil je het uit kunnen zitten.

Gelukkig is dat een uitschieter want Walker maakt hij het direct goed met daaropvolgende nummers als ‘I Will Ask You Twice’ en ‘The Roundabout’ – tevens de single van de plaat waarmee hij de fans liet weten dat er iets prachtigs aan zou komen. De tracks werken wat sneller toe naar een hoogtepunt, Walker houdt zijn composities verfijnd en compact. Daardoor lijkt hij hier en daar zelfs wat wat braver geworden. De jazzinvloeden zijn nog sterk aanwezig, maar dan vooral in het timbre en tempowisselingen van de verschillende instrumenten.

The less is more lijkt het credo tijdens het maken van Walkers nieuwe album en dat pakt geweldig uit. In een negental tracks laten Ryley Walker zien hoe je de jazzy folk die hij maakt op een toegankelijke manier kan verpakken, zonder dat het vlak gaat klinken. Een melancholische joyride die ontroert en tegelijkertijd kan dienen als soundtrack van die laatst zomeravonden. Na drie albums heeft Ryley eindelijk de perfect balans gevonden tussen een toegankelijke sound en de grenzen van de experimentele invloeden.