SXSW highlights 6: iLoveMakonnen, Christine & The Queens, Leon Bridges

Franse diva mag best op haar Frans vertrouwen

Atze de Vrieze, Willem van Zeeland, Menno Visser en Roosmarijn Reijmer ,

Wu-Tang lid Ghostface Killah met band, een Franse popster met Michael Jackson-ambities, een keurige soulzanger, ook nu is het aanbod op SXSW weer zeer gevarieerd. Een nieuwe set hoogtepunten.

Ghostface speelt Wu-Tang klassiekers met band
Fader Fort
Wu-Tang Clan rapper Ghostface Killah heeft de smaak te pakken. Na het album dat hij maakte met Adrian Younge en zijn funkband, heeft hij nu weer een groep muzikanten om zich heen verzameld: Badbadnotgood. Het zijn vier jonge blanke gasten uit de jazzhoek, maar in hiphopkringen staan ze al langer bekend om hun liefde voor hiphop en breaks. Ze beginnen de set hier alleen met een potje friemeljazz, en daar knapt niemand van op, maar zodra Ghostface aanschuift gaat hun niveau op miraculeuze wijze zes streepjes omhoog. 
 
Ze zetten om te beginnen Isaac Hayes-klassieker Walk On By in, zo’n samplegigant die je inderdaad best wel live wilt horen. Voor liefhebbers van de soulsample-rijke hiphop van begin jaren negentig is deze combinatie een goed idee, al moet gezegd dat deze band nou ook weer niet van wereldklasse is. De jongens van Jungle By Night (ja sorry, daar lijken ze een beetje op) zouden dit toch overtuigender kunnen. Van de gezamenlijke plaat van Badbadnotgood en Ghostface horen we eigenlijk niet veel, Ghostface zet liever wat Wu-Tang klassiekers in, geholpen door collega-kernlid Raekwon. Eerst C.R.E.A.M., en daarna gooien we allemaal onze Sjimmies in de lucht als eerbetoon aan wijlen ODB. Zonde van dat veel te lange intro, want zo duurt het goede gedeelte wel erg kort. (Atze de Vrieze)
Christine & The Queens mag best vertrouwen op haar Frans
Hype Hotel
Goede timing: de Francaise Christine & The Queens begint de afgelopen weken uit het niets ineens te buzzen in Nederland, dus die staat hoog op het lijstje hier. Haar optreden hier is het allereerste op Amerikaanse bodem, en dat terwijl ze er in eigen land toch al heel wat op heeft zitten. Wordt zij na Stromae de tweede Franstalige act die indruk gaat maken?
 
Ja, en nee. Indruk maakt ze wel, alleen ze durft niet echt op haar Frans te vertrouwen en excuseert zich voor haar Engels (dat dan weer prima is). Ook single Christine is grotendeels in het Engels vertaald, terwijl de Franstalige stukjes toch echt beter werken. Het is evengoed een begrijpelijke keuze, maar toch jammer. Het goede nieuws: Christine & The Queens heeft een onderscheidende live-act. Haar band is zeer klein: een man die toetsen en drumcomputers bedient, en een gitarist. Het geld voor een bassist of drummer heeft ze geïnvesteerd in twee dansers, die de innerlijke Michael Jackson in haar boven laten komen. Als in echt: vrijwel de hele set bevat ingestudeerde dansjes, die soepel en spontaan ogen.
 
Christine is een pittige dame. Of eigenlijk bijna een heer. “I’m a man now”, luidt het statement in haar openingsnummer, terwijl ze de spierballen aanspant. Ze draagt een stoer jasje en broek, weliswaar vrouwelijk, maar toch met hints naar het andere geslacht. Direct na dat openingsnummer volgt ook nog een knipoog naar de platte hit ‘short dick man’ (die ze niet wil), en zo is de toon meteen gezet. “Dit verstaan ze in Frankrijk niet”, zegt ze. “Maar jullie wel he.” Christine’s muziek heeft ook iets stoers. Het is grotendeels elektronisch, met knipogen naar r&b en disco. Jammer genoeg staan er net wat te veel ballads op de setlist, al mag die cover van Kanye Wests Heartless er absoluut wezen. (Atze de Vrieze)
 
Onkreukbare Leon Bridges heeft oog voor traditie 
Hype Hotel
Leon Bridges speelt vanavond een thuiswedstrijd in Austin, want Texas is zijn home state. Lekker makkelijk want dan hoeft hij niet te bezuinigen op de live set met vervoerkosten. De Leon Bridges soulrevue telt maar liefst acht personen inclusief twee achtergrond zangeressen en een saxofonist. Tot voor kort werkte de 25 jarige blueszanger als bordenwasser, in zijn vrije tijd liep hij open mic avonden af. Een toevallige ontmoeting met bandleden van rockband White Denim leidde tot een opname sessie voor zijn EP, volledig verzorgd met oldschool analoge instrumenten. Een liedje over de doping van zijn moeder leidde tot zijn definitieve geluid: perfect uitgevoerde salonblues die al vijftig jaar wordt gemaakt en waarschijnlijk de komende vijftig jaar ook.

Op het mooie 12 uur 's nachts slot van het Hype Hotel werkt dat niet helemaal. Juist op het tijdstip dat je wilt knallen krijg je zondagmorgen na de kerk blues: liedje over z'n moeder, liedje voor z'n oma... onkreukbaar glad en netjes gebracht met oog voor traditie door een prima band en Leon Bridges zelf met een toffe podium presentatie. Hij is vers in bezit van een major platencontract en brengt komende zomer zijn debuutalbum uit. Als ik het North Sea Jazz festival was dan zou ik gaan bellen. Maar zet Leon Bridges vooral niet laat op de avond. (Roosmarijn Reijmer)

Elle King lijkt het Amerikaanse zusje van Anouk

De naam van Elle King buzzt door Austin dezer dagen. Wie is zij? Een blonde rockchick uit Los Angeles, die een beetje doet denken aan Anouk en ook wel aan Joan Jett, je weet wel die van I Love Rock ’n’ Roll, hoewel ze een anthem van dat gehalte (nog) niet in huis heeft. Maar haar liedjes zijn lang niet slecht en haar performance ook niet. Elle King is een debutante, maar waar een beloftevolle act als Years & Years nog wat onwennig oogt, staat zij op het podium als een geroutineerde rockster. Een beetje plat is het allemaal wel, maar Elle King kun je zowel in classic rock circuit als op een alternatief popfestival neerzetten en de mensen zullen zich met haar vermaken. Je zou kunnen denken dat Elle King het Amerikaanse zusje van Anouk is. Alleen zingt zij niet "I'll never me be nobody's wife", maar "I'm not America's sweetheart (but you'll love me anyway)." Ze zou zomaar heel groot kunnen worden. (Willem van Zeeland)

Hypnotic Brass Ensemble, de hipste brass band ter wereld

Brass bands zijn van alle tijden, maar waarom is de Hypnotic Brass Ensemble nu hot op SXSW? De Hypnotic Brass Ensemble is something special. Deze band bestaat uit maar liefst acht zonen van Phil Cochran, trompettist in de band van Sun Ra. Het zijn zeven blazers die worden voortgestuwd door een stevige ritmesectie waardoor de brass band een energie krijgt die doet denken aan een show van The Roots of Typhoon.

Net als Typhoon heeft deze band geen rust tot iedereen staat te feesten. En ze krijgen het voor elkaar. Dat doen met wisselende vocalisten die dan weer rappen, dan weer soulful zingen in de stijl van Gregory Porter. De band werkte al samen met onder andere Prince, Damon Albarn en Mos Def en hun song War hoor je terug in de soundtrack van The Hunger Games. Hier in Austin mogen ze de keynote speech van Snoop Dogg muzikaal omlijsten en zorgen ze voor een lekker zweterig feestje in de Flamingo Cantina. Op 10 april is deze band in Rotterdam te zien op Motel Mozaique. Doe jezelf een plezier en ga erheen, want dit is een zeldzaam aanstekelijke feelgood act. (Willem van Zeeland)

ILoveMakonnen mist de charme van Drake live 
Coppertank
Een van de grootste hiphop hits van de afgelopen tijd is Tuesday, de samenwerking van Drake met de jonge rapper/producer I LoveMakonnen uit Florida. Vandaar dat de verwachtingen hooggespannen zijn in de hangout van YouTube in de Coppertank club. ILoveMakonnen heeft een heel eigen stijl en manier van produceren, die zelfs Miley Cyrus al opgevallen was. 
 
Maar het verschil tussen performer en producer is wel erg groot vanavond. Optredend met enkel een DJ als backup zien we hier maar matig entertainment. ILoveMakonnen loopt maar wat te ijsberen van links naar rechts over het podium, als een verveelde tijger in Artis. Eerder een versjesopzeggende dichter dan een rapartiest.
 
Natuurijk, de hit Tuesday wordt blij onthaald door het publiek en ook de rhymes van Don’t Sell Molly No More worden meegepreveld. En hij probeert het nog wel door het publiek te vragen hem op social media te tackelen waar de leukste afterparty is. Maar we kwamen toch juist hier voor het feestje? Diep in zijn hart zit ILoveMakonnen liever in zijn eentje in de studio, al de poespas van het liveoptreden is niet voor hem weggelegd. Niet op een dinsdag, en ook niet op een donderdag. (Menno Visser)