Op Lowlands willen ze absoluut geen EDM hebben. Dom en fantasieloos, vindt directeur Eric van Eerdenburg. Na jaren aarzelen gaat Pinkpop nu wel voor de bijl, en dat is logisch. Met een line-up als die van vandaag heeft Pinkpop eigenlijk geen underground credibility te verspelen, en misschien is dat ook niet erg. Avicii is voor de dance wat The Script voor de softpop is: de absolute wereldtop. En hij is nog innovatief en smaakbepalend ook. Het is dan ook stervensdruk bij het 3FM podium voor aanvang van de set. 

 

Avicii staat verscholen achter een enorm podium met een led-scherm ervoor. De fanatiekste fans vooraan zien hem eigenlijk niet, hooguit de wapperende vingers van zijn rechterhand. Het is zijn tic: alsof-ie luchtpiano speelt. In wezen dirigeert hij zijn publiek op deze manier, op en neer. Zijn twee pop-crossoverhits zitten aan het begin en eind van de set, in het midden zijn claim to fame: 'Levels', uiteraard de vocale versie. Dit was de track die YouTube en Spotify deed ontploffen, met die plagerig eenvoudige synthmelodie, die je zomaar kunt meebrullen. 'Oh, sometimes I get a good feeling, yeah,' zingt Avicii mee met zijn hit. Zijn oogjes zijn klein, zijn gezicht lijkt een beetje scheef getrokken. Eerlijk gezegd ziet het er een beetje akelig uit. Alsof hij werkelijk geen idee heeft waar hij is, en ook niet meer kan geven dan wat de automatische piloot hem ingeeft. Erger nog: alsof hij in een dwangbuis zit, waar enkel die wapperende rechterhand uit mag. Dan spuit opnieuw een stoot CO2 voor zijn gezicht langs, het geluid harder dan de kicks uit de track.

 

Dit is, beste mensen, een EDM-show. Het is een prototype kip-ei-verhaal. Als grote dj op zo’n podium wil je iets meer bieden dan een mannetje met een koptelefoon, en dus kom je met next level visuals en special effects. Maar door diezelfde special effects is het weer volstrekt onmogelijk om nog iets spontaan te laten ontstaan. Het is in het geval van Avicii een neerwaartse spiraal, een opeenvolging van plichtmatige schoten in de lucht, gewapper met zijn handen en lelijke visuals. Het leidt tot bedachte euforische momentjes die daardoor eigenlijk helemaal niet zo euforisch zijn. Als soundtrack hit na hit na hit. Ook tracks van anderen natuurlijk. We horen tracks van onder andere Axwell & Ingrosso, Diddy Dirty Money ft Skylar Grey en Tristan Garner. Het meest opvallende: het wordt allemaal niet echt gemixt, maar komt in start-stop-modus. Really? Als je het allemaal van tevoren vastlegt, kun je niet even een lekkere flow maken? Zo'n EDM-show is eigenlijk een soort deal. Je neemt als toeschouwer genoegen met het feit dat het allemaal niet zo live is als bij een ambachtelijke dj, maar dan wil je er ook iets sensationeels voor terug.

 

 

Direct nadat single 'Wake Me Up' uitdooft, strompelt Avicii op krukken van podium af. Dat hadden we Dave Grohl ook zo graag zien doen zondag, maar dat mocht niet zo zijn. Navraag bij Michiel Veenstra, die Avicii ’s middags interviewde, leert dat de Zweed zijn blessure heeft overgehouden aan een verloren gevecht met een boksbal. Dat is dan wel weer grappig. 

 

Er hangt een merkwaardige sfeer in het publiek, een gekke mengeling van kinderlijk enthousiasme en totale apathie. Midden voor is ineens een opstootje, terwijl vijf meter verderop mensen vol enthousiasme hun vriendin op de schouders van een vriend zetten. Een andere jongen legt op de maat van de CO2-kanonnen zijn hand op de borsten van zijn vriendin, die ze geïrriteerd weer verwijdert. Opvallend om te zien dat Avicii publiek uit alle leeftijden trekt. Niet alleen de hele jonge kids met hun beugelbekkies, maar ook hun ouders. Aan de zijkanten loopt het toch wel verbazingwekkend snel leeg, en tegen het eind van de set kun je met gemak weer helemaal tot aan het hek naar voren lopen.

 

Het is jammer dat Avicii zich meteen met brandende zwaailichten laat afvoeren. Beter had hij nog even kunnen blijven voor een paar lesjes van koning pop, Robbie Williams. Deze show van Avicii miste alles wat die oude boybandrakker wel liet zien, te beginnen bij humor, verrassing en vakmanschap. Er zijn talloze collega-dj’s, ook in de EDM-hoek, die je meer waar voor je geld geven dan Avicii hier deed. Tiësto verrast je met tracks die je niet verwacht, Martin Garrix pakt je in met zijn jeugdige enthousiasme, Hardwell slaat je ook om de oren met drops, maar hij neemt je ook op sleeptouw. Op naar Joost van Bellen dan maar?