Paolo Nutini, Lowlands Alpha, vrijdag 21 augustus 2015
Lowlands: Oude ziel Paolo Nutini staat in volle bloei
Broeierige band begrijpt de rauwe soul van de frontman volkomen
De laatste tonen van Paolo Nutini doven uit en het gejuich in de Alpha wordt harder en harder en harder. De 28-jarige zanger heeft een steeds getekender gezicht gekregen, zo heeft iedereen op de grote schermen in zwart-wit kunnen zien. Het is alsof hij uiterlijk naar zijn oude stem toe is gegroeid. Het is niet het enige wat heel erg klopt, vanavond in de goedgevulde hoofdtent.
HET CONCERT:
DE ACT:
Het duurde even voordat de Italiaans/Schotse zanger met zijn derde plaat kwam, maar in 2014, na vijf jaar wachten, was het zo ver. Met Caustic Love heeft Paolo Nutini een volwassen stap voorwaarts gezet, niet in de laatste plaats door uitgesproken single ‘Iron Sky’ en de bijbehorende videoclip. Wat hetzelfde is gebleven is zijn ouwelijke stem, doordrenkt van whiskeyblues en zweterige soul.
HET NUMMER:
‘Iron Sky’ mag niet in de set ontbreken en dat doet ’t ook niet. Het festivalhoogtepunt wordt ingeleid door subtiele keyboardklanken en mondt uit in een band op volle sterkte met goed zware blazers en een Nutini die diep van binnenuit zingt. Bij het fragment uit The Great Dictator-speech worden ook beelden van de film getoond: Charlie Chaplin die als Hitler een bal hooghoudt. Waarna de muzikanten weer met extra vuur inzetten.
HET MOMENT:
Het had niet verbaasd als hij hem had overgeslagen. Omdat het zo’n vroeg hitje is, omdat Nutini sindsdien toch flink is doorgegroeid. Maar opeens, in de uitloop van een ander nummer, begint hij de regels van ‘New Shoes’ te zingen. Heel lang duurt de nieuwe versie niet, goed gevonden is het wel, de funky disco er opeens onder zit. Oude nummers kunnen bij Nutini vaker een behandeling krijgen die beter bij de band en achtergrondzang past.
HET PUBLIEK:
Paolo Nutini kan de Alpha met gemak aan. Bij aanvang staat het tweederde vol, tegen het eind is het ook achterin aardig gevuld met mensen die niet stil kunnen staan. Krijg je met zo’n band.
HET OORDEEL:
Het is druk bezet bij Nutini, met een rij blazers, met achtergrondzang, met een groep muzikanten die elkaar en de zanger goed weet te vinden. Rond de albumrelease was die band al sterk, maar mocht het allemaal wel wat meer broeien. Dat is ondertussen wel bijgesteld. Er wordt met vuur getoeterd, er wordt met kracht gespeeld. En Paolo Nutini zelf? Die staat er in spijkerbroek en wit shirt, maar is in zijn voordracht niet gewoontjes. De woorden komen uit zijn tenen. De armen staan gespannen, zijn gezicht ook en zijn raspsoulzang maakt veel indruk. In het middenstuk had wat meer tempoverandering gemogen, al zit in het tragere werk ook een doordachte sopbouw. Dan sneert het ‘and I’m gone for a whiiiiiile’ uiteindelijk vuil door de Alpha. De stuwende aanpak van ‘Pencil Full Of Lead’ werkt ook, al wordt het frivole van het origineel toch gemist. Bij afsluiter ‘Candy’ werkt de toegevoegde countryzweem wel omdat de 'I’ll be there waiting for you'-uithalen dan extra hard binnenkomen. Het is duidelijk dat Nutini altijd met zijn materiaal bezig blijft. Het is zelden een studioversie gevolgd door applaus, maar liever speelt het gezelschap met spanning en nieuwe overgangen. Wat uiteindelijk heeft geleid tot dit zeer overtuigende optreden in de Lowlands-hoofdtent, die Nutini met gemak aankan.