Fuzz, Lowlands Charlie, vrijdag 21 augustus 2015
Lowlands: Razend intens Fuzz gaat he-le-maal los
Ty Segall als drummer net zo goed op zijn plek
Je hebt van die bands waarbij de naam eigenlijk voor zich spreekt: spelend op de onvermijdelijke Fender Bassman-versterker produceert Moothart een onwaarschijnlijke hoeveelheid fuzz. De eerste plaat van Fuzz heette ook gewoon Fuzz, en de tweede? Die heet II. Op basis van dit optreden wordt dat een slopend goede garagerockplaat.
HET CONCERT:
DE ACT:
Je kunt Ty Segall kennen van allerlei projecten, maar de plaat Manipulator die hij vorig jaar onder zijn eigen naam uitbracht, heeft waarschijnlijk het meeste stof doen opwaaien. In de band Fuzz is hij niet de gitarist maar de drummer, en speelt hij samen met zanger/gitarist Charlie Moothart en Chad Ubovich van de eveneens onvolprezen garagerockband Meatbodies op bas (hij zat voorheen ook in Together Pangea).
HET NUMMER:
Vroeg in de set komt ‘Hazemaze’ langs, een slepende bluesy track van de plaat uit 2013. Meteen wordt duidelijk wat een ontzettende intensiteit Fuzz in huis heeft. Ty Segall ramt zijn drumstel aan gort. Hij zit er zo houterig bij dat het lijkt alsof hij eigenlijk helemaal niet kan drummen. Maar tegen het einde komt hij in de buurt van een volleerd jazzdrummer als hij zich laat gaan in de ene fill na de andere. Ook twee al uitgebrachte nieuwe songs, het zware ‘Pollinate’ en het groovy Jimi Hendrix-achtige ‘Rat Race’ (zelfs al gepromoveerd tot opener) passen naadloos tussen het oude materiaal. Er kwamen daarbij nog wel een stel liedjes langs die we nog niet kenden, en die beukten ook zeer lekker.
HET MOMENT:
Tegen het einde van het optreden verliest Fuzz zich in heftige jams waar maar geen eind aan komt. De drie tonen bovendien veel dynamiek: van langzame bluesy stukken tot ontsporingen waarin het fuzzpedaal telkens nóg een standje hoger blijkt te kunnen. Tot drie keer toe applaudisseren mensen als ze denken dat de afsluitende song eindelijk is afgelopen, maar steeds geeft Ty Segall met één felle klap op de snaardrum aan dat we nog lang niet naar huis gaan.
OOK OPMERKELIJK:
De drie bandleden hebben hun gezicht wit geschminkt (als een blackmetalband), zeker in combinatie met de psychedelische jurk van Ubovich is het een fraai gezicht.
HET PUBLIEK:
Het gaat volledig los in de Charlie. Al na drie minuten meldt de eerste crowdsurfer zich en dat gaat de hele show zo door. Een jongen halverwege de tent krijgt een groot biertje van zijn vrienden, toch geen goedkope versnapering hier op Lowlands. Maar als Ty Segall het tempo weer in één klap omhoog gooit, smijt hij zijn beker met een ferme beweging op de grond om met allebei de vuisten in de lucht extra hard te kunnen beuken.
HET OORDEEL:
Een klein uur garagerock/protometal van de allerbovenste plank. Natuurlijk had Ty Segall wel eens eerder op Lowlands geboekt mogen worden, bijvoorbeeld naar aanleiding van Slaugherhouse met de Ty Segall Band. Dan was er ook nog dat geweldige album Manipulator van 2014, wat een boeking met zijn eigen band dit jaar ook nog wel gerechtvaardigd had. Maar Fuzz is toch nét nog even een tandje intenser, en zeker gezien die uitstekende nieuwe songs zijn we zeer, zeer benieuwd naar dat tweede album.