Caribou, Lowlands Bravo, vrijdag 21 augustus 2015
Lowlands: Caribou uitzinnig elegant
Canadezen enorm gegroeid ten opzichte van vorig jaar
Dat zijn de mooiste: bands die jaren geleden hun debuut maakten in het kleinste tentje van het festival, en doorgroeien naar een afsluitende spot in een van de grootste tenten. Het lukte Caribou, mede dankzij hun sterke album Our Love. Is de band afsluiter-waardig?
HET CONCERT:
DE ACT:
Vijf jaar geleden is het alweer dat Caribou doorbrak met het album Swim. Toen had Dan Snaith, het brein van de band, al een hele carriere achter de rug. Eerst had hij al albums gemaakt onder de naam Manitoba, zo rond 2005 stapte hij over op zijn huidige alias. De ontwikkeling door de jaren gaat grofweg van indie naar dansvloer, net als zijn vriend Four Tet, die een uurtje na hem als dj aantreedt. Caribou is andere koek: het is een echte band, vier man sterk. En bij Caribou is live ook echt live.
HET NUMMER:
De meest ontroerende dansvloertrack van vorig jaar was Caribou’s 'Can’t Do Without You', een prachtig opgebouwd melancholiek werkje, dat hier ook heel goed uitpakt. Het goede aan Caribou live is dat het ruw en overstuurd is, maar wel de emotionele lading behoudt. Uitzinnig elegant.
HET MOMENT:
Dat was vorig jaar op Best Kept Secret en Pitch nog heel anders. Toen wilde het op de een of andere manier helemaal niet lukken. De set-up was exact hetzelfde - alle vier de bandleden dicht op elkaar, synths, twee drumstellen - en zelfs de witte kleren zijn gelijk. Maar waar het toen lange tijd ploegen was, valt alles nu vanaf moment nul op zijn plek. Dat moment nul heet 'Our Love', de kalme titeltrack van het laatste album. Kalm, maar Snaith neemt ons dit keer meteen mee in een bezwerende eerste twintig minuten. Langs 'Silver' naar het net wat steviger 'Bowls'. Overweldigend goed.
OOK OPMERKELIJK:
Dat het middenstuk wat minder is, zijn we allang vergeten tegen de tijd dat de grote finale in volle gang is. Want na 'Can’t Do Without You' komt ook nog 'Sun, gespeeld in een euforische lange versie, met net wat steviger drums en gevaarlijk ronkende synths.
HET PUBLIEK:
Aan de vele knuffels en langzaam omhoog zwaaiende armen te zien zitten de eerste x’jes er hier inmiddels goed in. Of zou het de natuurlijke liefdesdrug zijn die Caribou hier met zijn band over ons uitstrooit? Hoe dan ook: de sfeer vooraan is liefdevol en uitgelaten, en zeker als Underworld aan de andere kant klaar is, trekt het dance-volk massaal naar de Bravo. De nacht kan beginnen!
HET OORDEEL:
Ja, dit was wat we vorig jaar ook al hoopten te zien van Caribou, en wat er toen niet helemaal lekker uit kwam.