Op het druilerige Bospodium brengt Meindert Talma zijn ode aan de Groningse kunstenaar H.N. Werkman. Dat doet hij met een liederencyclus, waarbij hij wordt begeleid door het Melisma Saxophone Quartet. Werkman is de godfather van de moderne kunst in Groningen, je zou hem de Groningse Mondriaan kunnen noemen. Zijn kunst komt voort uit werkloosheid. Hij was drukker, kreeg te weinig opdrachten, had daardoor tijd over en ging experimenteren met abstract drukwerk. Hij noemde het druksels. Een maand voor het einde van de Tweede Wereldoorlog werd hij geëxecuteerd, verdacht van het produceren van illegaal drukwerk.

Meindert Talma kruipt in de huid zijn personage en brengt zijn levensverhaal in de ik-vorm. De combinatie met het saxofoonkwartet werkt heel goed, doet zelfs een beetje denken aan het album van David Byrne en St Vincent. Meindert brengt zinnetjes die je zelden in een poptekst zult aantreffen. Over dat Werkman altijd al een fascinatie voor de drafsport heeft gehad bijvoorbeeld. Ondertussen bedient hij zelf het scherm met lichtbeelden van Werkman’s kunst en leven. Even is het net alsof we een avond in het dorpshuis bijwonen, in het jaar 1926. (Willem van Zeeland)

Psychbelofte PAUW blijft met elke show groeien
De Tukkers van PAUW staan al een tijdje bekend als de meest veelbelovende psychrockband van Nederland. In oktober moet de debuutplaat Macrocosm Microcosm uitkomen, nieuwe single Visions is al een tijdje los. Ook op ITGWO valt weer op wat een majestueus nummer dat is, geschreven als ode aan de Hubble-ruimtetelescoop en met knipogen naar The Beatles (Lucy In The Sky With Diamonds). Het andere nieuwe werk dat de band op ITGWO laat horen, blijft nog iets minder hangen, al noteren we een prettig jengelend The Doors-orgeltje. De lange, lange jams waarop elk nummer uitdraait zijn ondertussen alleen maar beter geworden, met een hoofdrol voor toetsenist Kees Braam maar vooral de galmende solo’s van frontman Brian Pots. Bovendien heeft PAUW in korte tijd veel aan podiumprésence gewonnen: er staat een zelfverzekerde psychband die het publiek al vrijwel meteen voor zich wint. Dat miezerige buitje maakt dan ook niet meer uit. Misschien is het de inspiratie waarvan Tame Impala ze voorzag door die fenomenale Lowlandsshow, hier op 3voor12 gerecenseerd door Pots. Dan vergeven we ze die nog steeds wat knullige praatjes tussendoor ook maar. Niet alles aan een psychrockshow hoeft tenslotte tiptop in orde te zijn. (Sjoerd Huismans)

Bombay bijt behoorlijk beangstigend
Spoken geblazen in het bos: op de openingsavond van Into The Great Wide Open speelt de Nederlandse indierockband Bombay live de soundtrack van de horrorklassieker Vampyr uit 1932. Het is hun eerste show sinds Linda van Leeuwen uit de band stapte, en het moet wel ’n beetje een gek debuutoptreden zijn voor drumster Lisa Ann Jonker. De band heeft weliswaar net album Show Your Teeth (toepasselijke titel!) aangekondigd, maar speelt er helemáál geen liedjes van. Sterker nog: Bombay speelt namelijk helemaal geen reguliere show, maar het drietal staat in een hoekje van het podium gepropt om uit de weg van de beelden te blijven. Ze verzorgen de soundtrack van Vampyr geheel instrumentaal met af en toe een geluidsuitbarsting die op het ‘nieuwe’ Bombay zou kunnen lijken - een soort Sonic Youth-light - maar vaker klinkt het als een spookachtige, abstracte schaduw ervan. Weinig drums, veel grommende bastonen en een paar duistere, terugkerende muzikale thema’s die door de allerdonkerste toonaarden sluipen, soms met een Oosterse toets. Daarin hoor je toch die conservatoriumachtergrond van Mathias Janmaat terug, die nu nog meer dan anders laat zien een bijzonder begenadigd gitarist te zijn. Op de beste momenten versterkt de muziek die bizarre, surrealistische film op de achtergrond, maar soms wordt het net een tikkeltje te vaag. Goed, dit optreden maakt wel nóg benieuwder naar het nieuwe werk van Bombay. (Timo Pisart)

Weval jamt er op los in de Bolder
Het is afgeladen vol in de Bolder op het moment dat Amsterdams elektronicaduo op punt staat te beginnen. Nu zal de steeds zorgelijker wordende lucht boven Vlieland daar ook iets mee te maken hebben, maar goed. De Bolder – verbouwd, maar met toch nog altijd dat nostalgische middelbare schoolfeest-aura - zal als enige podium met een dak wel the place to be worden dit weekend. Het gaat al bijna een jaar behoorlijk hard met Weval, met een release op Kompakt en remixes voor onder meer The Acid. Hun liedjestechno is bovendien uitstekend geschikt om een poppubliek als dat van Great Wide Open te winnen. Dat namen ze in het verleden nog wel eens te letterlijk: de liveshow draaide puur om de kwaliteit van de producties en die werden dan ook keurig na elkaar gespeeld.

Inmiddels heeft het duo wel degelijk een spannende liveshow in elkaar geknutseld, waarin naast twee uitstekende nieuwe nummers (een nieuwe EP is aanstaande en er wordt gewerkt aan een album) nu ook veel ruimte is voor opzwepende jams met onder meer een Korg-synth. Zo worden al die losstaande en onderling behoorlijk verschillende songs toch naadloos aan elkaar gemixt. En zo is de ontlading des te groter als het publiek plotseling een song als Easier herkent. Handjes in de lucht, en natúúrlijk eisen we een toegift waarin Weval het nog een tandje harder aanpakt. Voor even wanen we ons in de Panoramabar van de Berlijnse club Berghain, met de regenjassen aan de kapstok. (Sjoerd Huismans)