Motorpsycho, Down The Rabbit Hole Fuzzy Lop, zondag 28 juni 2015

Onverwoestbare Noorse psychedelische/progrockband, die ook op een voorliefde voor jazz, metal en post-rock te betrappen is. Motorpsycho vierde vorig jaar het 25-jarig bestaan en bracht toen het zestiende studioalbum Behind The Sun uit. De band heeft een speciale band met Nederland en in het bijzonder met de Eindhovense Effenaar, waar al een keer of vijftien werd opgetreden. Voor het 40-jarige bestaan van de Eindhovense zaal brachten de Noren nog een exclusieve live-LP uit, dus als er ooit een benefiet nodig is... . Bassist-zanger Bent Sæther en gitarist-zanger Hans Magnus "Snah" Ryan zijn er al sinds 1989 bij, Kenneth Kapstad schoof in 2007 achter de drumkit.

'Hallucifuge' is onderdeel van de Suite: 'Little Lucid Moments' op het gelijknamige album uit 2008. Vandaag is het een freejazzy proggy stuk dat langzaam maar zeker (wat toch wel het Motorpsycho-recept is) uitgroeit tot een hevig ontladende beest van een rocktrack.

Misschien is het exemplarisch; maar in negentig minuten biedt Motorpsycho geen enorme uitschieters. Wel heel veel goede muziek en dus valt de keuze voor 'All Is Loneliness' te billijken. Het nummer (een cover van de blinde Amerikaanse straatmuzikant Moondog) broeit en breit een erg dik kwartier door, terwijl op de achtergrond de hele tijd de groove van Led Zeppelins 'Whole Lotte Love' lijkt te sluimeren. Ja, dat houdt de spanning wel vast.

'Hell, Part 1-3' (inmiddels zijn delen 4-6 en 7 ook uitgebracht) is een bijna schizofrene track met poppy en classic rockvocalen, ijle Jimi Hendrix-gitaarsolo's en dampende sixties rock, een nummer dat dus twee keer doorstart met een nieuwe wending.
Niet direct wat wij ons bij de hel voorstellen, wel apart.

Zonde is het wel. Deze band - en ook deze boeking - had beter verdiend. Hier is wel een band aan het spelen, die fier staat als een Noors oerbos, het eigen metier tot in de verste hoeken heeft verkend en tot in de puntjes geperfectioneerd. Motorpsycho is ook een band zonder gezicht, met die twee langharige snarenplukkers die afwisselend of samen zingen. Eerder dit jaar zagen we de hele Motorpsycho-ritmesectie nog op Eurosonic en Roadburn met Spidergawd een classic rock-set spelen, waar we veel harder kippenvel van kregen. Het is niet lastig om de vinger op het verschil te leggen: Zanger-gitarist Per Borten is zo'n beetje de Noorse Josh Homme, in het bezit van een dijk van een heavy metal-stem en een Homme-pose en matching zonnebril bovendien. Het is misschien geen eerlijke vergelijking, maar om die band kon je onmogelijk heen. Weglopen uit Vera was echt geen optie. Motorpsycho weet dat gevoel vandaag onvoldoende over te brengen. De Noren zijn wel oer- en oerdegelijk, je verwacht toch dat ze dit over tien jaar net zo op het podium leggen. We willen ze ook geen verandering/frontman aansmeren, met nog zestien van die albums in de komende 25 jaar zijn we wel tevreden.