Leftfield, Down The Rabbit Hole Teddy Widder, zondag 28 juni 2015

Met z'n tweeën zetten Neil Barnes en Paul Daley in de jaren '90 de house op z'n kop. Als Leftfield mengden ze house met dub, reggae en breakbeat tot debuutalbum Leftism, inmiddels een klassieker. Progressive house werd het genoemd, en het zou nog jaren lang zijn sporen nalaten. Nog een album later ging het duo uit elkaar, officieel om zich te richten op soloprojecten, maar de samenwerking verliep naar verluid al tijden stroef. Acht jaar later herrees Leftfield, ditmaal alleen met Barnes achter de knoppen maar met Daleys zegen. Dit jaar verscheen Alternative Light Source, het eerste Leftfield-album in zestien jaar. Daarop bleek dat in meer dan een decennium de sound van Leftfield weinig was veranderd, maar ook nauwelijks was gedateerd. Barnes staat tegenwoordig op het podium met Adam Wren, al vanaf het begin engineer voor Leftfield, en een live drummer. Lange, zo nu en dan draaiende projectieschermen onttrekken de band aan het zicht, maar het gaat hier ook niet om performance. In de muziek van Leftfield hoor je je te verliezen.  

En dan de grote finale, gelukkig toch nog een klassiekertje. 'Phat Planet' van het tweede album Rhythm and Stealth is misschien wel de allerdikste track die Leftfield ooit heeft geproduceerd, en vandaag komt hij goed uit de verf. Die aanhoudende baslijn met maar twee noten wordt meteen herkend. Inmiddels heeft de aanvankelijk volle tent al aardig wat mensen verloren, wellicht door het oorverdovende volume of de show van The War On Drugs die dadelijk begint. Dit geeft het overgebleven publiek wel de ruimte om nog een stukje uitbundiger en experimenteler te dansen, wat de sfeer tijdens het slotstuk ten goede komt.  

Vandaag staat er veel van ALS op de setlist en slechts één track van het legendarische Leftism, een gedurfde keuze. Opvallend dus dat 'Inspection (Check One)' van dat eerste album slechts een lauwe ontvangst krijgt. Er wordt heus gedanst, maar gaat geen golf van gelukzalige herkenning door de zaal. Dat komt deels door de assistentie van Cheshire Cat, de MC die eerder zijn stem leende aan Leftfields tweede album. Die is inmiddels een stukje ouder geworden, op zich geen zonde, maar hij heeft ook aan relevantie aardig ingeboet. Zijn pogingen het publiek aan te wakkeren worden nauwelijks erkend, en werken eigenlijk eerder op de zenuwen. De enige andere track met gastvocalen vandaag, 'Swords' met zang van Orfei, klinkt ook duidelijk meer typisch jaren '90 dan de rest van de set, maar binnen de huidige nineties revival komt Leftfield daar nog goed mee weg en is het zelfs een leuke afwisseling. Cheshire Cat doet 'Inspection' echter de grens tussen retro en gedateerd ruimschoots overschrijden.  

Maar één track spelen van je legendarische album, dat kan wel eens mis gaan. Het blijkt vandaag echter niet zoveel uit te maken: het jonge publiek is niet zo gehecht aan Leftism, en de oude fan kan het nieuwere werk blijkbaar ook goed waarderen, waarschijnlijk omdat het qua sound zo weinig verschilt. Dat kun je stijlvastheid noemen of gebrek aan innovatie, maar als je destijds iets wist te scheppen dat vandaag nog steeds relevant klinkt is er weinig reden om daar aan te gaan sleutelen. De vocale tracks in de set dateren het geluid van Leftfield aanzienlijk: ineens zie je Adidastrainingspakken voor je, en vrouwen met donkerbruine lippenstift. De instrumentals zijn echter dynamisch en spannend genoeg om nog zeker een aantal hypes te overleven.