Het is op de kop af één jaar geleden dat Typhoons gevierde album Lobi Da Basi uitkwam. Een jaar waarin veel is gebeurd, maar vooral veel festivals op de kop zijn gezet. Vorige week bewees hij op Pinkpop nog dat songs als ‘Zandloper’ alleen maar grotere festivalanthems zijn geworden. Gebeurt hetzelfde op Best Kept Secret?
Typhoon, Best Kept Secret Stage Two, zondag 21 juni 2015
Je weet het inmiddels: acht jaar geleden kwam de Zwolse rapper Glenn de Randamie alias Typhoon met zijn debuutplaat Tussen Licht En Lucht. Meteen bewees hij veel hogere of in elk geval andere ambities te hebben dan de doorsnee rapper. Of het nu in poëtisch opzicht is, of om wat hij te zeggen heeft over de wereld. Met Lobi Da Basi bewees hij nog veel meer in zijn mars te hebben. Niet alleen commentaar op het slavernijverleden (‘Van De Regen Naar De Zon’) gebaseerd op zijn reizen naar Suriname, maar ook veel persoonlijker liedjes zoals ‘Liefste’ en ‘Surfen’.
Ook op Best Kept Secret wordt nog maar eens duidelijk dat afsluiter ‘Zandloper’ het gedroomde Nederlandstalige festivalanthem is. Bandleider Dries Bijlsma zingt zijn dreigende tekst ('Pure vreugd is wa’k verschaf, kom met me dansen op mijn graf') inmiddels met zoveel overgave dat we al lang vergeten zijn dat cabaretier Andre Manuel het oorspronkelijk zong. Hij blijft niet meer achter de standaard staan, maar pakt de microfoon en danst het hele podium over. Misschien nog wel indrukwekkender vanavond is de rapballade ‘Sta Me Toe’, ingetogen gebracht met alleen Typhoon en Bijlsma op het podium. “Kwetsbaarheid is een kracht”, geeft Typhoon het publiek mee terwijl hij openhartig vertelt hoe zijn eigen relatie stukliep.
Lobi da papa: ‘Hemel Valt’ wordt vanavond opgedragen aan alle vaders. Och ja, vaderdag! Het lijkt ultiem zijig, maar natuurlijk komt de blootvoetse Zwollenaar hiermee weg. Wie anders dan hij? En dat is nog niet alles: papa De Randamie loopt het podium op en danst tussen zijn zoons Glenn en Earlrandall a.k.a. O-Dog.
De titanenband heeft niet stil gezeten het afgelopen jaar: de arrangementen worden voortdurend aangepast. ‘IJswater’ krijgt een stukje freejazz in het midden, ‘Bumaye’ een samba-intermezzo en een ander intro. Voor het old-school hiphoppurisme is er dan nog 'Glenn 1984'. Twee keer brengt Typhoon een ode aan West Coast-rap: ‘Brand Los’ krijgt een stukje ‘Gin and Juice’ van Snoop Dogg mee en zijn drummer mag weer even laten zien dat hij ook volleerd op z’n Amerikaans kan rappen. Al moeten we zeggen dat dat laatste momentje na twee festivalzomers wel een klein beetje uitgewerkt is.
“Wie is hier om kapot te gaan!?”, schreeuwt Typhoon aan het begin van het optreden. Gejuich. “Wie is hier om kapot te gaan én de liefde te vieren!?” Harder gejuich. Het heeft nog niet eerder zó vol gestaan in Stage Two. Aan de ene kant een rare keuze, als je bedenkt dat Typhoon met zijn op Surinaamse leest geschoeide muziek dé act was geweest om een feestje op het veld los te krijgen, in het volle zonlicht. Maar in de tent is het misschien nog wel gezelliger. “Jullie moeten ons een beetje ondersteunen in die tropische hitte vandaag”, vraagt Typhoon. Dat lukt, al vanaf het begin is er een ongekende saamhorigheid in het publiek. Zeker als we de armen weer om elkaar heen slaan tijdens de afsluiter ‘Zandloper’. Bij elke andere act die zoiets vraagt zou je denken: ‘Getverdemme’. Typhoon heeft tegen het einde van zijn set zoveel endorfinen in de atmosfeer gebracht dat het niet meer dan logisch is dat je meedoet. Onvermijdelijk zelfs.
Het begint inmiddels voorspelbaar te worden dat Typhoon zichzelf maar blijft overtreffen. Toch lijkt het nog steeds alsof hij elke keer verbaasd is dat hij de tent wéér platgespeeld krijgt. “Na Pinkpop dachten we dat het niet beter kon”, zegt hij. Het hoeft overigens zeker niet alleen een feestje te zijn, de rapper geeft zich steeds meer bloot. Tijdens ‘Sta Me Toe’ is het muisstil in de bomvolle tent, later in het optreden gebeurt hetzelfde als de mineurakkoorden van ‘Liefste’ klinken en Typhoon zingt: “Het stapelt zich op, totdat die kilte over ons heen komt. En ik je 's avonds laat, als we gaan slapen niet meer aanraak in bed. Alsof je in quarantaine bent gelegd.” De show wordt er alleen maar eerlijker door: bij een viering van het leven en de liefde horen nu eenmaal ook de duistere momenten. Typhoon weet het allemaal geloofwaardig in één festivalshow van een uurtje te stoppen, die nergens te licht en nergens te zwaar is. Het blijft razend knap.
