Future Islands, Best Kept Secret Stage One, zondag 21 juni 2015
Future Islands laat Best Kept Secret schaamteloos dansen
Expressieve frontman verlaat het festival over het hek
Acts die het publiek in twee kampen verdelen, zijn vaak de leukste. Future Islands, uit Baltimore, is er zo een. De avond valt als 'die zanger van dat dansje' het podium betreedt. Best Kept Secret gaat aan zijn eindsprint beginnen.
HET CONCERT:
DE ACT:
Het was een tv-optreden bij David Letterman dat Future Islands vorig jaar in een klap op de kaart zette, terwijl er toch al drie albums aan vooraf gingen. We hadden toen al wel gehoord dat het nieuwe 'Seasons (Waiting On You)' een heel sterke single was; dansbare synthpop met een melancholische tekst. Maar het was de performance van frontman Samuel Herring die wereldwijd monden open deed vallen. Wie is dat? Wat doet ie? Nou ja, dat doet ie dus altijd, al jaren zelfs, en ook nu: Herring zakt door zijn knieën, zwenkt van links naar rechts, balt zijn vuist en stoot hem de lucht in. Zijn diepe, zalvende stem laat hij af en toe overslaan naar een diep grommende grunt.
HET NUMMER:
'Seasons' dus, een vijf-sterren-liedje over wat verandering en standvastigheid doen met menselijke relaties. Mensen komen, mensen gaan, en als je maar genoeg geduld hebt, komen ze uiteindelijk vanzelf weer terug. Of niet. Samuel Herring gaat nog wat dieper door de knieën, en slaat zichzelf zo hard met de vuist op zijn borst dat je het door zijn microfoon als een doffe klap hoort.
HET MOMENT:
Herring eindigt zijn set in stijl. Na afsluiter 'Spirit' (hun andere briljante liedje) springt hij naar beneden en rent hij hard linksaf. Hij zet een houten plank van een meter of anderhalf tegen het hek, zet aan en springt er in een soepele beweging overheen. Een heerlijk slot van een theatraal intens optreden. Extra leuk detail voor het viral filmpje (daar gaan we weer): wie is die gast die er naast tegen het hek staat te zeiken?
OOK OPMERKELIJK:
Tot dat geweldige slot is het niet alles goud wat er blinkt. Om te beginnen doordat het geluid op het veld erbarmelijk slecht is. Sta je links voor op een meter of vijftien van het podium, dan hoor je Samuel Herring vooral gorgelen over een brij van drums. Een paar meter naar rechts hoor je weer vooral bas en wat hi-hat. Gelukkig is het helemaal vooraan (waar je prima kunt komen) beter te doen. De band speelt ook nogal wat oudere songs, plus twee nieuwe Record Store Day-releases. 'The Chase' heeft toch niet de brille van hun beste werk, net als het rustige, nog niet uitgebrachte 'Haunted By You'.
HET PUBLIEK:
Je moet er voor de grap eens op letten hoe het publiek van een gemiddelde indieband er bij staat. Een beetje ingezakt, rechterhand aan de smartphone, in de linker een biertje. Net als Larry Gus gisteren laat ook Future Islands zijn publiek nadenken. Niet alleen over wat normaal gedrag is op een podium, maar ook over wat je als publiek teruggeeft. Opvallend veel mensen staan in het aangename zonnetje schaamteloos te dansen, de handen zwaaiend, de benen van links naar rechts. Als Samuel Herring met zijn vuist op zijn borst slaat, doen zeker vijf mensen om je heen hem na. Vooraan staat een grote groep vrienden (of wildvreemden, dat kan natuurlijk ook) met de armen om elkaar heen op en neer te springen. Natuurlijk zijn er ook een heleboel mensen die het helemaal niets vinden, dit stijltje. Overdreven, kitsch, een trucje.
HET OORDEEL:
Een bijzondere band, dat Future Islands, dankzij die schaamteloos expressieve zanger. Maar hoe meer oud werk terug in de setlist glipt, hoe beter duidelijk wordt waarom de band pas bij album nummer vier doorbrak. In een kleinere zaal - zonder gapend gat naar het publiek - kan Herring zijn troef nog beter uitspelen, door letterlijk fysiek contact te maken met zijn publiek. Evengoed een van de meest hartverwarmende optredens van het weekend.