Alt-J, Best Kept Secret Stage One, zondag 21 juni 2015
Best Kept Secret: alt-J moet wennen aan nieuwe status
Geweldige lichtshow compenseert statische presentatie
alt-J maakte twee jaar geleden héél veel indruk op Best Kept Secret in een bomvolle tent. Met een nieuwe plaat en een flink opgeschaalde show staat de indieband uit Leeds nu geprogrammeerd uit hoofdact. Dat blijkt toch andere koek voor de studentikoze Engelsen die van nature geen podiumbeesten zijn.
HET CONCERT:
DE ACT:
Alt-J brak in 2012 door met de geweldige debuutplaat An Awesome Wave en werd gedurende de zomer een grote festivalhype. De ene na de andere tent ging voor de bijl van de Britse indietronicaband die folky melodieën slim combineerde met ritmes die we kenden uit de dubstep. Best Kept Secret was een jaar later aan de beurt. Op de eerste editie van dit festival bleek de magie van alt-J nog volop in werking. Stage Two veranderde in één grote deinende massa op tracks als ‘Fitzpleasure’. Eerder dit jaar verscheen opvolger This Is All Yours, geen gemakkelijke inkopper maar juist een plaat waarop alt-J zich van zijn aller-eigenzinnigste kant laat zien. Als je in je eerste single een Miley Cyrus-sample stopt en daarna doodleuk verklaart dat je beste vrienden met de 'Wrecking Ball'-zangeres bent, dan win je. De impact van de debuutplaat werd echter niet geëvenaard.
HET NUMMER:
Altijd een beetje suf als bands op een festivalslot waarvan de eindtijd vaststaat een kunstmatige toegift inbouwen. alt-J verlaat na het heel toffe ‘The Gospel of John Hurt’ het podium en komt terug (moeten we dit nu een Ctrl+Alt+Del noemen?) voor een gealtjficeerde cover van Bill Withers’ ‘Lovely Day'. Daarna volgt dat wat moeilijke Nara-epos van de nieuwe plaat, genoemd naar de Japanse stad. De nummers vormen samen een verhaal over homo-acceptatie, geschreven tijdens de Olympische Spelen in Rusland. Interessant op plaat, maar live slaat het als toegift een beetje dood. Maar dan heeft de band nog ‘Breezeblocks’ achter de hand, één van dé songs van de debuutplaat vol met aanstekelijke hooks. Iedereen kan alsnog met een glimlach naar huis. Zeker als het publiek meteen na de afsluiter collectief gerickroll’d wordt. LOL.
HET MOMENT:
Als het intro van ‘Matilda’ klinkt, is er voor het eerst een gedeelde euforie te merken in het publiek. Het hele veld zingt het "And she needs you, this is for Matilda" uitbundig mee - een ode aan Natalie Portmans personage in de film Léon van Luc Besson. Het stukje Frans in de tekst lukt het publiek wat minder.
OOK OPMERKELIJK:
Hebben we eigenlijk nog een plekje over in de kolchozen voor mensen die met hun handen een driehoekje maken tijdens een alt-J-concert?
HET PUBLIEK:
Het is mooi om te zien hoe de songs van de eerste plaat al klassiekertjes zijn geworden. Ze roepen stuk voor stuk kreten van herkenning op bij het publiek. Voor de songs van This Is All Yours geldt dat helaas minder. ‘Hunger of the Pine’ is bijvoorbeeld geen spectaculaire opener. Het luchtige ‘Left Hand Free’ is de positieve uitzondering, maar verder kiezen de Britten er slim voor om het eerste deel van de set te vullen met oude ‘kneiters’. Ten tijde van de eerste plaat ontploften de doorgaans middelgrote festivaltenten waar alt-J werd neergezet. Het maakte niet uit dat het toen al een statische podiumband was: de geweldige liedjes, de sound en niet te vergeten de hype waren genoeg. Op een groot podium hebben de ingetogen Engelsen het significant moeilijker.
HET OORDEEL:
alt-J begint in de schemering, dus het duurt even voordat het echt opvalt. Maar naarmate de avond invalt en het effect grootser wordt, kunnen we maar één ding zeggen: Wat. Een. Lichtshow. In de HMH viel eerder dit jaar al op dat alt-J hier flink in had geïnvesteerd (ten tijde van de tours voor An Awesome Wave deden ze nog niets met visuals). Als je die sfeerloze bierbak dan vervangt door de fraaie setting van Best Kept Secret, maakt het optreden visueel nóg meer indruk. En toch legt die gigantisch dure show de vinger ook op de zere plek: het statische alt-J is wat podiumpresentatie betreft gewoon geen headliner. Wat ze in de tenten met het grootste gemak lukte, werkt niet op het hoofdpodium als afsluiter. Natuurlijk is het nog steeds heel goed: de intelligente liedjes zijn dat nog altijd, de sound staat als een huis en in tegenstelling tot veel acts op het hoofdpodium vandaag klinkt het allemaal als een klok. Maar om echt indruk te maken als hoofdact, heb je als band toch echt meer showmanship nodig. Misschien moeten ze eens een biertje gaan drinken met Future Islands’ Sam Herring. Of desnoods met Alex Turner, hem is het uiteindelijk ook gelukt.