Balthazar, Best Kept Secret Stage One, zaterdag 20 juni 2015
Best Kept Secret: Balthazar wéér belachelijk goed
Maar amai, waarom staat het geluid zo oorverdovend hard?
Twee jaar geleden hieven we op Best Kept Secret al eens massaal het glas voor Balthazar. Voila, daar is het Gentse vijftal weer, en wederom gaan de pintjes de lucht in. Het is als altijd een indrukwekkend gezicht, en het is als altijd een indrukwekkende show. Maar amai, waarom staat het geluid zo oorverdovend hard?
HET CONCERT:
DE ACT:
In de luwte ontwikkelde Balthazar zich de afgelopen vijf jaar tot een van de sterkste bands van Vlaanderen. Zonder echte hits, maar met hele sterke platen en een liveshow die gewoonweg nooit teleurstelt. Daarmee wint de groep steeds meer zieltjes. Niet alleen in België en Nederland, maar inmiddels in heel Europa. Album drie kwam eerder dit jaar uit en werd in Engeland opgenomen met producer Ben Hillier (Depeche Mode en Blur). Eigenlijk nog altijd karakteristiek Balthazar: de zang is zo mogelijk nóg luier en lijziger getimed, met iets meer blazers en strijkers misschien. Best Kept Secret is pas het eerste Nederlandse festival dat ze daarmee aandoen.
De vergelijking met het vroege dEUS die veel werd gemaakt is begrijpelijk (een Belgische rockband met viool!) maar eigenlijk heel gek: waar dEUS in de begindagen bij elk liedje weer manisch uit de bocht vloog met schizofrene passages, bouwt Balthazar de liedjes juist bijzonder secuur en spaarzaam uit. De basis bestaat uit niet veel meer dan een kale baslijn en al even minimalistische drums, waardoor elke melodielijn die daaroverheen wordt gelegd meteen krachtig genoeg wordt om een nummer te dragen.
HET NUMMER:
Dat blijkt vandaag al in 'Leipzig', eigenlijk een vreemd buitenbeentje dat nooit een album heeft gehaald. Juist het moment dat alle instrumenten worden weggetrokken en de frontmannen, bassist en violiste met zijn vieren op een rijtje a capella het refrein inzetten, komt het allerhardst binnen. De armen van vooral de vele Vlamingen vliegen in de lucht om het massale refrein kracht bij te zetten. Dat gebeurt bij wel meer nummers, en dan vooral in het begin van de set: 'Then What', oudje 'Boatman', 'The Oldest of Sisters' en 'Fifteen Floor', de track die hun doorbraak betekende. Frontmannen Jinte Deprez en Maarten Devoldere brengen het met een waanzinnige kracht, vooral Deprez zwaait vervaarlijk met zijn gitaar in de rondte. De band heeft inmiddels zóveel uren gemaakt, dat zo'n hoofdpodium in de avondzon een sinecure is voor de heren.
HET MOMENT:
Helaas zakt de set daarna wat in met een stel mindere nummers. Maar dan is daar Blood Like Wine, al jaren de vaste afsluiter van hun set met dat lange hypnotiserende intro en dat alsmaar repeterende mantra waar iedereen massaal gehoor aan geeft: 'Raise your glass to the night time and the ways to choose a mood and have it replaced'. Tot voorbij de geluidstafel gaan de pintjes de lucht in. Als één man zingt het veld mee. En dat voor een albumtrack die de debuutplaat afsluit!
OOK OPMERKELIJK:
Tot ver voorbij de geluidstafel kun je overigens nog meegenieten met Balthazar, zo belachelijk hard is het geluid inmiddels gezet. Zelfs tot aan de rand van de tent bij Föllakzoid hoor je nog aan welk nummer de Belgen nu bezig zijn. Waarom staat het geluid zo hard? Dat vergroot de impact van de band bepaald niet, sterker nog, het doet zelfs afbreuk aan de subtiliteit en finesse van Balthazar.
En nog steeds missen we drummer Christophe Claeys, die in 2013 uit de band stapte, en met zijn gigantische lichaam over zijn piepkleine drumstel heen leek te kruipen. Ook Michiel Balcaen is een alleraardigste drummer, maar zorgt niet voor die onderhuidse spanning die Claeys wel meegaf aan Balthazar.
HET PUBLIEK:
Er staat een Vlaamse knul die zó apestoned is dat hij amper nog op zijn benen kan staan, en aan z'n modderige handen te zien is hij al een paar keer goed onderuit gegaan, maar nog steeds is hij in staat om alles woord voor woord mee te blèren. En zo zijn er wel meer: de vele aanwezige Zuiderburen zingen mee alsof ze als De Vlaamse Leeuw brullen voor een wedstrijd van de Rode Duivels, maar ook de kaaskoppen zijn in grote getalen uitgerukt voor Balthazar.
HET OORDEEL:
Als je de afgelopen vijf jaar wel eens op Lowlands ('10 of '13), Into The Great Wide Open ('10 of '12), Best Kept Secret ('13 of vandaag), Eurosonic ('11 of '13), of Down The Rabbit Hole ('14) bent geweest, heb je Balthazar ongetwijfeld al gezien. En elke keer weer is het bizar goed, speelt de band gretig en krachtig en heffen we met zijn allen het glas voor de Vlamingen. De podiumopstelling met een soort goudkleurige verhoginkjes is een tikkeltje anders, maar verder zijn er nóóit echte verrassingen, gekke uitstapjes of spontane momenten. Mag je dat zo'n band kwalijk nemen? Als je telkens zó'n solide show neerzet, eigenlijk niet.