Club Closure is het theater waar Troxler zijn ode aan clubcultuur presenteert. Niet geheel toevallig brengt hij tijdens ADE zijn DJ-Kicks compilatie uit en viert hij de releaseparty ervan in Amsterdam, de stad waar hij zo graag de nacht doorbracht in wijlen club Trouw. De zaal van Closure doet zelfs wat denken aan Trouw, een langwerpige, donkere tunnel met een podium om de dj-booth heen waar het publiek kan dansen. Dat Troxler nog graag terugdenkt aan de iconische club op de Wibautstraat, blijkt uit zijn ode aan De Natte Cel op de compilatie, de voormalige badkamer onder de club. Die ode maakte hij met de Amsterdamse househeld Tom Trago, die tijdens de set van Troxler ook een drankje komt doen in de DJ-booth. De sfeer is overal ongedwongen, er wordt in het begin zelfs meer geborreld dan gedanst op de dansvloer, maar al gauw brengt Troxler er verandering in.

Wat opvalt aan zijn set is dat hij vrij lange stukken zonder hoogtepunten draait, maar eens in het half uur een track draait die de tent compleet in extase brengt. Een van die tracks staat op de compilatie, 'Stick Together' van Session Victim. De plaat illustreert perfect waar Troxler voor staat: kwaliteitshouse die niet te weerstaan is.

De 29-jarige dj draait al een behoorlijke tijd mee. Op zijn zestiende debuteerde hij in Detroit, de industriestad waar techno werd geboren. Troxlers voorkeur ligt echter bij house, sensueel, soms duister, nooit afgezaagd. Vooruit, hier en daar komt misschien een saxofoonplaat voorbij die net over het randje is, maar over het algemeen pakt hij de club in met heerlijke platen die je nergens anders hoort. Al gauw is duidelijk dat hij ook zijn klassiekers kent. Zo komt 'I'm Hot For You' van Chicago-pionier Lil' Louis komt voorbij. Ook uit een andere houseplaat waarin een vrouwenstem de zaal toespreekt over het pre-internet tijdperk, waarin de dj geen andere keuze had dan de platenbakken induiken, spreekt Troxlers voorkeur voor het authentieke dj-gevoel.

Een van de opvallenste platen die hij uit de platenbakken in de dj-booth trekt (die blokken op de tekening hierboven, red.), is een witte hoes met blauwe runen erop. Noem het de plaat van het jaar, noem het een elektronisch danstintje, noem het vooral Hunch Music van Hunee. Het bekroonde album kan natuurlijk niet ontbreken in de selectie van Troxler. Hij legt de naald bij het spacende Crossroads en ziet dat zelfs in Amsterdam de plaat nog vele fans te winnen heeft.

Een plaat die iedereen inmiddels wel kent, is grappig genoeg juist een van de nummers die de avond redt. Begrijp me niet verkeerd, het is ontzettend knap hoe Troxler de zaal acht uur lang blijft verrassen en in beweging houdt, maar af en toe is er een moment van herkenning nodig. Troxler beseft dat maar al te goed en draait 'What's A Girl To Do' van Fatima Yamaha, de electroplaat van Bas Brons alter ego die dit jaar haar wedergeboorte beleeft. Het is een track die er altijd uitschiet, en tien jaar naar de eerste release nog steeds fris en ontspannend klinkt.

De allnighter gaat door van tien tot zes en is niet voor iedereen vol te houden. Verschillende bezoekers halen de eindstreep niet, maar ook Troxler heeft een steuntje in de rug nodig. Die steun komt van Craig Richards, Troxlers 'favourite dj in the world'. Richards kent zijn plek en laat de beste platen aan Troxler over. De echte doorzetters maken tegen het ochtendgloren nog een boeketje hits mee dat iedereen met een gerust hart naar huis laat gaan. Hij verrast met de 90's dance classic 'I Gotta Let You Go', de acapella van Finally van Kings Of Tomorrow en als uitzwaainummer een uitzinnige live versie van 'Finally' van CeCe Peniston. Troxler pakt tot slot nog de microfoon en roept de zaal op om samen het verschil te maken. Samen staan we sterk en kunnen we alles bereiken. Mooie woorden van een dj met het hart op de juiste plek, een neus voor onweerstaanbare muziek en een snor om jaloers op te zijn (zie eveneens tekening hierboven, red.).