The National, Lowlands Grolsch, zaterdag 16 augustus 2014
Lowlands 2014: Zwarte vuur The National laait volledig op
Lange set is groots en introvert tegelijk
De schemer valt al in als The National het podium betreedt. In de tent wordt het net zo donker als de zieleroerselen van zanger Matt Berninger. Het belooft weer intens te worden bij de Amerikanen die aan het eind van hun lange toer zijn aangekomen.
HET CONCERT:
DE ACT:
Eigenlijk is The National uit Brooklyn, New York een undergroundband die door jarenlang constant sterke platen te maken, bij het grote publiek is terechtgekomen. Zonder een allemansvriend te worden. Nummers die op het eerste gehoor monotoon lijken, blijken een rijkheid te bezitten die zich langzaam ontvouwt. Dit is een gitaarband die zich, hard of intiem, binnen wil dringen. Met zijn basstem en de occasional schreeuw bezingt Berninger in goed geschreven teksten de zware kant van het leven.
HET NUMMER:
Het was sowieso weelde. Van een opbouwend 'This is the Last Time', tot een destructieve versie van 'Squalor Victoria', van een intiem 'I Need My Girl' tot een kippenvelversie van 'Slow Show.' Maar we gaan voor 'Mr. November' waarbij de introverte Berninger vaker losbreekt, nu met de microfoon aan draad tot ver in de Grolsch.
HET MOMENT:
Precies op het juiste moment het hardere oude werk spelen: 'Mistaken for Strangers' en 'Abel.' Halverwege de set. Het kwam aan.
HET PUBLIEK:
Zoals gezegd: The National is geen allemansvriend. Toch zat het al snel goed tussen de Grolsch en de band. De broeierige sfeer sloeg over. De echt niet heel meezingbare nummers werden door een aanzienlijke groep meegezongen. Achterin ontstonden wel wat lege plekken. Wie wil feesten, praten of de band maar een depressieve bende vindt, zoekt al snel zijn of haar heil elders. Het zelfregulerende effect.
HET OORDEEL:
Het was vol en groots wat The National neerzette. Dat terwijl The National altijd een introverte kant houdt: zanger Matt Berninger kruipt soms in zijn microfoon, kan murmelen. Maar de band is in staat een grote menigte te bereiken. Onder een achtergrond van broererige visuals worden gitaren in de lucht gehouden en breken een paar lasers los. Zonder dat het te bombastisch en theatraal wordt. De band speelt voornamelijk een door en door intsense, soms harde set. Bij aanvang ligt het accent nog op de laatste twee platen waardoor het vaak wat sfeervollere werk voorbij komt. Maar op de helft krijgt de rockband The National volop de ruimte. Berninger gaat los met oudje 'Abel', schreeuwt 'Squalor Victoria' eruit terwijl de blazers gloedvol bijdragen en voert de energie op met 'Mistaken for Strangers.' De band duikt steeds dieper in de eigen set, trekt de luisteraars net zo hard mee. Of het nou klein gaat met 'I Need My Girl' of hard met een sterke versie van 'Graceless' waarbij Berninger bezeten op zijn microfoon zit te rammen: het broeit. Dit ziet er niet uit als een band aan het einde van haar tour. The National trekt alle registers open om iedereen die er voor open staat in haar eigen wereld binnen te loodsen.