De doorsnee band op Lowlands maakt een stuk meer herrie dan de backingband van Gregory Porter, die geen enkel elektrisch instrument bij zich heeft. Tijdens zijn openingsnummer komt het geluid maar net tot halverwege de Bravo. Gelukkig wordt het volume snel opgeschroefd door een wakkere geluidsman. Maar dat is niet de belangrijkste reden dat de band even later de hele tent erbij heeft. Want dat is natuurlijk die machtige strot van Porter. Elke uithaal wordt toegejuicht.
Gregory Porter, Lowlands Bravo, zaterdag 16 augustus 2014
Indrukwekkende jazz/soulcrooner (en daarnaast ook dichter en acteur) die vorig jaar met zijn fraaie derde plaat Liquid Spirit een Grammy voor beste jazzalbum won. Porter stond al twee keer op North Sea Jazz en maakte twee jaar geleden ook veel indruk op Into The Great Wide Open. Dat vond ook rapper Typhoon, zo vertelde hij aan onze collega’s van VPRO Boeken: 'Ik ken niemand met zo’n stem (…) zondagochtend, als eerste optreden… Die man voerde me mee naar een hele andere wereld. Hij is zo goed, zo’n warme stem, echt hemels.' Ook toen had Porter al prachtsongs als ‘Painting On Canvas’ op het repertoire, maar het nog sterkere Liquid Spirit in de zak kan het op Lowlands alleen maar beter worden. Jammer dat het geen zondagochtend is zoals op ITGWO.
Na het wat steviger ingezette ‘Free’, dat richting hiphop gaat, vindt Porter dat de amper warmgedraaide Bravo de rustige crooner ‘No Love Dying’ wel aan kan, het mellow openingsnummer van Liquid Spirit. En dat is terecht; het is muisstil in de tent en het publiek luistert in vervoering naar deze prachtige ballade.
Het opvallendste aan Gregory Porter is de combinatie tussen soulzang en intrumentale freejazz. Zijn band krijgt dan ook alle ruimte, met name de voortreffelijke saxofonist Yosuke Sato (die aan het eind van de show een groot applaus zal krijgen van het publiek). En ze krijgen allemaal uitgebreid de ruimte in het spannende slotnummer '1960 What?': een duistere freejazzjam met Porter die tekstueel refereert aan de moord op Martin Luther King en andere gewelddadige momenten uit de Amerikaanse apartheid.
Porter maakt er geen geheim van wie zijn invloeden zijn. Refereerde hij in openingsnummer ‘Way To Harlem’ al aan Marvin Gaye, in ‘Musical Genocide’ haalt hij James Brown, Bob Marley en Nat 'King' Cole aan die hem postuum maar even moeten steunen in zijn aanklacht tegen de eenheidsworst die gecreëerd wordt door de muziekindustrie. En zijn statement krijgt des te meer kracht als ook het publiek de brug ‘I do not agree, no I do not agree’ moet meezingen.
Hoewel het geluid aan het begin nog niet goed is, komt de show toch al vanaf het begin binnen en dat is te danken aan de bezoekers die netjes hun waffel houden. Al meteen zit de sfeer er goed in: de meer uptempo nummers worden meegedanst en er wordt al dan niet op commando geklapt (titelnummer ‘Liquid Spirit’ laat er natuurlijk geen gras over groeien met ‘clap your hands now’ als refrein). De solo’s van de saxofonist en Porters eigen vocale uithalen worden met gejuich ontvangen.
Gregory Porter is misschien geen standaard Lowlandsartiest, maar juist daardoor wel een welkome afwisseling in het programma. Hoewel het geluid aan het begin niet goed is, maakt hij meteen al veel indruk. Met uiteraard zijn geweldige stem, dito backingband en zijn sterk verschillende nummers waarin hij ook oprecht iets zinnigs probeert te zeggen, politiek of persoonlijk. Een unieke totaalartiest.
