Kaiser Chiefs, Lowlands Alpha, vrijdag 15 augustus 2014
Lowlands 2014: Kaiser Chiefs weet dat glorie vergaat
Britten spelen Alpha plat met oude hits
'Natúúrlijk spelen ze de oude hits nog!, staat geruststellend op de Lowlandswebsite bij het stukje over Kaiser Chiefs. Sinds 2008 ging het snel bergafwaarts met de band en inmiddels staat Kaiser Chiefs met twee voeten in het Appelpopcircuit. Lowlands streek over het hart en gunde de Britten een mooie spot in de Alpha. Eens kijken of de oude krakers Kaiser Chiefs vanmiddag kunnen redden in de Alpha, want van die matige nieuwe plaat moeten ze het niet hebben. Maar goed, de manisch energieke frontman Ricky Wilson komt nog steeds overal mee weg.
HET CONCERT:
DE ACT:
Drummer Nick Hodgson verliet Kaiser Chiefs in 2012. Vanwege zijn zieke vader kon hij zijn hoofd niet meer bij de muziek houden. Hodgson ging ‘op zoek naar nieuwe uitdagingen’ terwijl de rest van de band zonder hem de plaat Education, Education, Education & War maakte. Meteen bleek dat Hodgson – een van de belangrijkste songwriters binnen de band – node gemist wordt. De indierockers zijn natuurlijk nog altijd vooral bekend van hun debuutplaat Employment, met daarop partyknallers als ‘Everyday I Love You Less And Less’ en ‘I Predict A Riot’. Een waardige opvolger van Blur, zo loofden de recensenten de band. Maar helaas heeft Kaiser Chiefs dat niveau nooit kunnen behouden, hoewel opvolger Yours Truly, Angry Mob (2007) natuurlijk nog de ultieme meezinger ‘Ruby’ kende. Ook Off With Their Heads (2008) bevatte nog een hitje in de vorm van ‘Never Miss A Beat’, maar op de laatste twee platen lijkt de band uit Leeds het kwijt te zijn.
HET NUMMER:
Kaiser Chiefs zet vanmiddag gelukkig in op de oude hits, en ‘Ruby’ doet het van dat stel het beste. Zeker na ‘My Life’ een nietszeggende up-tempo popsong van de nieuwe plaat, is het een strategische keuze om maar even je grootste hit erin te gooien. De mensen in het voorste vak van de Alpha springen nog hoger dan Ricky Wilson zelf.
HET MOMENT:
De onvermoeibare Wilson is vandaag de man die Kaiser Chiefs succesvol door het optreden loodst. Voordat hij aan ‘Coming Home’ begint, is het bijvoorbeeld tijd voor een ouderwets spelletje links tegen rechts, links scandeert “Kaiser” en rechts “Chiefs”. We kennen het allemaal, maar Wilson laat het lijken alsof hij ter plekke een revolutionaire nieuwe manier publieksparticipatie heeft verzonnen. Slim om het publiek even bij de lurven te grijpen, want dat absolute gedrocht van een powerballad dat ‘Coming Home’ heet is natuurlijk voor iedereen het ultieme afhaakmoment. Wilson weet dat zelf ook wel en heeft erop geanticipeerd.
OOK OPMERKELIJK:
Nick Baines, de man die de lelijkste geluiden uit zijn synthesizer weet te krijgen, moet om de een of andere reden ‘End Of The Road’ van Boyz II Men zingen van Wilson. Maar de toetsenist weigert, dus doet hij het zelf maar. Het publiek zingt massaal mee.
HET PUBLIEK:
Meezingen, klappen, dansen of springen, gebeurt tijdens de show volop. Het publiek eet na al die jaren nog steeds uit de hand van Wilson; het lijkt wel alsof ze de negen jaar oude hits voor het eerst horen. Dat is natuurlijk de verdienste van de frontman die er ongelooflijk hard aan trekt om de festivalgangers ook door de mindere nummers heen te slepen. En dat lukt: hoewel het voorste vak van de Alpha gedurende het optreden aardig leegstroomt is de tent over het geheel goed gevuld. Het wordt vanmiddag het feestje waar je op hoopt als je Kaiser Chiefs uitnodigt.
HET OORDEEL:
Want laten we wel wezen: dat is ook het enige waar je op hoopt als je deze Britten boekt. Het is dat ze per se een paar nieuwe nummers moeten spelen, maar niemand had er om gemaald als die achterwege waren gebleven. Kaiser Chiefs anno 2014 heeft zo ongeveer de urgentie van een koelkast op de Noordpool tijdens de IJstijd, maar ook daar maalt niemand om. Als de niet zo makkelijke song ‘The Angry Mob’ – het meest politieke nummer van Kaiser Chiefs – niet helemaal de gehoopte reactie oproept, rent Wilson de halve Alpha door om in het midden met zijn bezwete hoofd recht voor de camera te gaan staan. En warempel, het werkt. Tegen het einde van de song heeft hij het publiek er weer bij en dan heeft de band ook nog ‘Oh My God’ achter de hand. Wilson komt weg met de matige nieuwe songs (vier in totaal) en heeft de Alpha in zijn zak. Geen geringe prestatie.