St. Paul & The Broken Bones, Into The Great Wide Open, Sportveld, zaterdag 6 september 2014
ITGWO14: St. Paul And The Broken Bones got soul
En spelen het Sportveld wel vol
Presentator St. Paul krijgt de invalshoeken niet meer eenvoudiger in de schoot geworpen en hij heeft gelijk: platen draaien is een geweldig ambacht, maar het is wel zilver vergeleken bij het goud van het muziek maken, zeker als het gaat om zijn naamgenoot.
HET CONCERT:
DE ACT:
St. Paul is eigenlijk Paul Janeway "all the way from Birmingham, Alabama". Hij ontmoette bassist Jesse Phillips in 2000 in een andere band en twaalf jaar later startten ze samen St. Paul and The Broken Bones. De zevenkoppige soulband kwam na twee EP's begin dit jaar met debuutalbum Half The City en deed ook op SXSW stof opwaaien. Daar in Texas zagen de ITGWO-programmeurs ze aan het werk.
De frontman zet op witte bordeelsluipers en in smetteloos blauw pak de toon. Paul is een tikje zwaarlijvig, kalend, heeft jampotten op en heeft een ongelofelijk zwart Amerikaans accent. Dat maakt allemaal niet uit, want de man heeft een veel ongelofelijker klankkleur. Het cliché wordt bewaarheid: doe je ogen dicht en je ziet een donkere prediker het soulgospel uitventen, waarbij hij meesterlijk zijn publiek bespeelt.
HET NUMMER:
Een song over heartbreak en sadness nu, slim moment voor een ballade na al die vaart. Terwijl de zon ondergaat en de lucht boven het veld licht oranje kleurt gaat Broken Bones and Pocket Change diep. Een stel vijftigers waagt een schuifel, andere bijna pensionado's knuffelen ongegeneerd en nemen voor de zekerheid een selfie en daar gaat Janeway - onder luid gejuich theatraal door de knieën. "I can't, I can't, I can't...", het publiek reageert alsmaar wilder en nog wilder als de frontman opstaat. "Brooohoohoooken Bones and Pocket Chaaaaaaange, that's all she left." Wat. Een. Bereik. Kinderen zitten met open mond toe te kijken in de barrier voor het podium. Wat doet die gekke meneer nou?
HET MOMENT:
De band opent met een dik potje instrumentale soul, voordat Janeway opkomt. Dan is het ook meteen raak: het moment is daar die eerste keer dat hij zijn mond opendoet en met zo'n malle beweging komt. St. Paul is een man die met één uithaal het veld aan zijn voeten heeft. Het is het soort soul dat uit z'n tenen komt, terwijl hij schreeuwend en stampend laat zien hoeveel pijn het doet. Althans dat speelt de beste man zeer komisch. "Woooohoooo", klinkt het als vanzelf. Wat een komediant en wat een dominee. "Y'all make me feel at home."
OOK OPMERKELIJK:
"Aaaauuw", roept iemand uit het publiek. Janeway is verrast en schiet in de lach. "Thats right oooww. What the hell. Haha." Die versie van Shake was ook wel opmerkelijk: "This is a song Sam Cooke song Otis Redding style." En kijk 'm dan die heupen shaken." Wat een toneelspeler, hij heeft de lachers ook op z'n hand.
HET PUBLIEK:
Ze eten uit die hand. "You might not know me, but I grew up singing in the church in Alabama. I say amen, you say amen, amen, amen..." Het zal toch niet de godvruchtige respons zijn geweest, die hij gewend is back home. Niettemin: "let's take it to the church." Het charisma, de act, de muziek en vooral de stem van Paul Janeway trekken het Sportveld (bij aanvang stond er niemand voor het podium) helemaal vol.
HET OORDEEL:
Ja, ja, Janeway beheerst ook de moonwalk en nog heel wat meer. Schitterende entertainer. Deze show is feelgood to the bone en dat had het Sportveld - laten we eerlijk zijn - ook wel nodig, na die kaalslag tijdens de vorige shows. Muzikaal mag St. Paul and the Broken Bones dan weinig origineel zijn, die muziek is wel verdomd goed en soulvol uitgevoerd (vandaag alleen overtroffen door ene Charles B.). Janeway is een man die van top tot teen muziek ademt, tot in elke vezel van zijn jasje. Die stem is zelfs zonder die uitstekende begeleidingsband al genoeg om dit veld te vullen. Niks dan blanke muzikanten op het podium, maar wat leven ze die zwarte soul. White men can jump. In maart komen ze naar verluidt weer naar ons land, en misschien wel met een nieuw album. Goede vooruitzichten.